Οι κακοποιημένες ψυχές συνέχιζαν τη ζωή τους ανάμεσα στο πλήθος. Κάποιες παντρεύτηκαν, έγιναν μάνες, πατεράδες, άντρες χωρίς ταυτότητα.

Μυαλά καλυμμένα με μια σκέπη ανάγκης για επιβίωση.
Να μην αγγίξεις, κινδυνεύεις.
Να μην πλησιάσεις κινδυνεύεις.
Να μην αναπνεύσεις κινδυνεύεις.
Ζήσε όμως! Ζήσε!

Νιώθεις αδύναμος στην απουσία, μα τόσο δυνατός που μπορείς ακόμη να αρνείσαι εκείνο που αέναα σε τραβά να αρπάξεις μιαν ακρούλα του χθες, μα αν πιαστείς ξανά από εκεί, θα σπάσεις, θα κοπείς πάλι σε χιλιάδες κομμάτια και πώς να τα μαζέψεις;

Τελικά η αγάπη νικά το χρόνο ή μήπως δεν την αγγίζει καθόλου, σαν να μην υπάρχει; Δεν παλεύει μαζί του! Δεν κάνει πόλεμο η αγάπη, ποιο το λάθος και ποιο το σωστό. Με τι είσαι καλύτερα ή χειρότερα, τι σου κάνει κακό και τι όχι.

Ποτέ ξανά ένας “αυτός” στο σώμα κανενός κοριτσιού, κανενός παιδιού, καμμίας γυναίκας!

Έχεις χρόνο θάλασσα; Γεννιέσαι, πεθαίνεις ή μόνο παίρνεις των ανθρώπων τις σκιές μέσα από τα μάτια τους και τις σκορπάς στα μήκη και τα πλάτη που διανύεις;

Ανακωχή, εκεχειρία, ειρήνη, τα χωρίζει ο χρόνος, τα συνδέει η ζωή, τα εξαφανίζει ο θάνατος. Ο φόβος καταβροχθίζει και τα τρία σε μία στιγμή! Η ελευθερία ακυρώνεται. Η αγάπη παραγκωνίζεται.

Κινδυνεύεις στην παραίτηση πιο πολύ από την ελευθερία κι όμως την επιλέγεις! Να ξεχάσεις, να αφήσεις πίσω την ψυχή.

Πάντα όμως υπάρχει το καλό μες το κακό και ανάποδα. Είναι εκείνη η ρημάδα η ισορροπία της ζωής. Ζωή μέσα από το θάνατο και την αναγέννηση.

Μην στυλώνεις τα πόδια σου ψυχή! Άκου! Νιώσε τη φύση σου στο Φως και μην αφήνεις κανέναν άνθρωπο να σε φυλακίσει!

Ήρθες σε μια στιγμή της ζωής μου που όλα ήταν γκρίζα κι άχρωμα να μου δείξεις πως δεν είναι έτσι ακριβώς και πως υπάρχει χρώμα και φως στον κόσμο.

Οι άνθρωποι βγάζουν εύκολα συμπεράσματα απέναντι σε μία αντίδραση. Δε διεισδύουν στα γιατί, δεν πέφτουν κι εκείνοι στα βαθιά, γιατί φοβούνται μην πνίγουν στα δικά τους αβαθή νερά!

Όλοι φέρουν τις πληγές τους. Δεν μοιράζονται την αλήθεια τους οι πολλοί. Προτιμούν να προβάλλουν εκείνη τη μετριότητα που πουλά κάτιτις παραπάνω.

Συναντάς ανθρώπους, πλησιάζεις να τους χαιρετίσεις εγκάρδια και βλέπεις μια αναστολή. Το σώμα τους συστέλλεται, μικραίνει. Σαν να μην τους χωρά ο τόπος.