Να μην συμβιβάζεσαι με το λίγο. Φτάσε το δικό σου πήχυ! Το δικό σου καντάρι! Το δικό σου ζύγι της ζωής!
Είχα μείνει πίσω σε εκείνη την πόλη δίχως βήματα! Δίχως μπροστά, σε μια πόλη που ολοένα έχανε το χρώματα της κι έκλεβε χρώμα από το δικό μου! Κι εγώ την άφηνα, τη λυπόμουν κι έτσι έμενα εκεί, προσποιούμενη πως ανήκα εκεί!