Κάπου κάπου αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί ζεις, γιατί υπάρχεις, γιατί στα χαμηλά όταν υπάρχει το εκεί ψηλά; Γιατί εσύ και οι άλλοι; Κι όμως συνεχίζεις…

Να γυρνάς σαν μελλοθάνατος γύρω από ένα ρολόι και να το ορίζεις ως δύναμη του τώρα. Να ξεγελάς τον εαυτό σου με ψέμματα κι αυτό να το λες ζωή σου.

Οι πηγές τόσο κοντά μα εσύ καθάρισες. Τίποτα δεν έμεινε, προσμένεις καρτερικά την ώρα της πρώτης βολής. Δεν φοβάσαι πια, τίποτα και από φόβο εδώ!

Μυαλά καλυμμένα με μια σκέπη ανάγκης για επιβίωση.
Να μην αγγίξεις, κινδυνεύεις.
Να μην πλησιάσεις κινδυνεύεις.
Να μην αναπνεύσεις κινδυνεύεις.
Ζήσε όμως! Ζήσε!

Να μοιάσεις σε κάτι που δεν είσαι. Να πεθάνεις αυτό που είσαι. Το σώμα να νικήσει την ψυχή! Να γίνει απέθαντο το σώμα.

Θες το καλό μου μου λες! Θέλεις να ζήσω λες! Θέλεις να σεβαστώ τη ζωή. Μου μιλάς για ατομική ευθύνη…

Όταν τελειώσει αυτό όλα διαφορετικά! Ένας καινούργιος κόσμος. Ασφαλής και τακτοποιημένος. Όπως οι 4 τοίχοι σου. Όπως η ζωή σου πριν κλειστείς μέσα.

Όσο σταματάς τόσο μικραίνει το ψέμα. Τα βλέπεις όλα από κοντά, παρατηρείς, ζυγίζεις, αφήνεις, ακουμπάς. Διώχνεις πιο εύκολα γιατί μπορείς να τα φτάσεις όσα δεν χρειάζεσαι. Είναι ακόμη κοντά σου…

Η μόνη σταθερά που με συντονίζει με τη ζωή είναι ο θάνατος! Κι όσα με οδηγούν σε ετούτη την σταθερά! 

Πώς σωπαίνεις στον θάνατο, πώς κοιτάζεις την ζωή; 
Δάκρυ δεν στάζει, δάκρυ φιμώνει την πίκρα, τα γιατί, τα γαμώτο και προχωράς, προχωράς! Εσύ πρέπει να ζήσεις! Θες; 

Σκέψεις, μόνο σκέψεις συνδέουν ίσως την μεγαλύτερη απόσταση ανθρώπου με άνθρωπο, αναμονή χειρουργείου με χώρο χειρουργείου.