Να γυρνάς σαν μελλοθάνατος γύρω από ένα ρολόι και να το ορίζεις ως δύναμη του τώρα. Να ξεγελάς τον εαυτό σου με ψέμματα κι αυτό να το λες ζωή σου.

Οι καρδιές άχρωμα χτυπούν. Οι ματιές άψυχα κοιτούν και οι δρόμοι τους στροφές που δεν προσπάθησαν να ισιώσουν ποτέ.
Κι όμως αντέχουν δίχως Αγάπη, στέκουν όρθιες. Πώς;

Ήρθες. Τι συνάντησες; Τι κράτησες; Τι έμεινε να φωτίζει την ψυχή σου; Σκιά; Φως; Σκότος; Μην απαντάς σε ακούει Εκείνος που τα ακούει όλα!

Ποιος έχει μέσα του σκιές όταν ο κόσμος του περιβάλλεται από τόσα φίλτρα; Πια κανείς δεν σκέφτεται, μόνο υπάρχει σε ένα δρόμο δίχως προορισμό. Κανένα ερωτηματικό. Μόνο πάει δίχως ψυχή καμμία ανάγκη. Έχει χάσει, έχει κερδίσει, τίποτα δεν τον συγκινεί πια, τίποτα! Ούτε το φως ούτε το σκοτάδι. Η ζωή έχει χάσει το νόημα. Σημεία…

Ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου μόνο να δημιουργείς! Να μην είσαι ένα άβουλο ον έρμαιο των επιλογών των άλλων, επειδή ντράπηκες ή φοβήθηκες να πεις όχι!

Νιώθω πως ο πόνος δεν είναι πάνω από όλα αλλά είναι ετούτη η στιγμή! Ετούτη δα που η σκέψη έχει σπάσει τις αλυσίδες της.

Οι πηγές τόσο κοντά μα εσύ καθάρισες. Τίποτα δεν έμεινε, προσμένεις καρτερικά την ώρα της πρώτης βολής. Δεν φοβάσαι πια, τίποτα και από φόβο εδώ!

Να μην συμβιβάζεσαι με το λίγο. Φτάσε το δικό σου πήχυ! Το δικό σου καντάρι! Το δικό σου ζύγι της ζωής!

Έχεις χρόνο θάλασσα; Γεννιέσαι, πεθαίνεις ή μόνο παίρνεις των ανθρώπων τις σκιές μέσα από τα μάτια τους και τις σκορπάς στα μήκη και τα πλάτη που διανύεις;

Πάντα όμως υπάρχει το καλό μες το κακό και ανάποδα. Είναι εκείνη η ρημάδα η ισορροπία της ζωής. Ζωή μέσα από το θάνατο και την αναγέννηση.

Όλα θα ‘ρθουν στο χρόνο τους, έξω από λόγια πολλά κι ανθρώπους που θέλουν να γεμίζουν την ζωή τους χωρίς να τους νοιάζει με τι την γεμίζουν.

Να μοιάσεις σε κάτι που δεν είσαι. Να πεθάνεις αυτό που είσαι. Το σώμα να νικήσει την ψυχή! Να γίνει απέθαντο το σώμα.

Αυτές οι επιλογές του ανθρώπου;
Να τολμήσει ή να φοβηθεί;
Τόσα λίγα είναι τα σύμπαντα; Του φόβου και της τόλμης; Αυτός είναι ο προορισμός του;

Θες το καλό μου μου λες! Θέλεις να ζήσω λες! Θέλεις να σεβαστώ τη ζωή. Μου μιλάς για ατομική ευθύνη…

Όταν τελειώσει αυτό όλα διαφορετικά! Ένας καινούργιος κόσμος. Ασφαλής και τακτοποιημένος. Όπως οι 4 τοίχοι σου. Όπως η ζωή σου πριν κλειστείς μέσα.