Μοιραστείτε το άρθρο!

Ψάχνεις ακόμη το καλό σε κάποια εμπόδια κι εκείνη τη φωνή που μιλά μέσα σου με τη δύναμη που έχει κατακτήσει ήδη τον κόσμο. Μα δεν είναι ο δικός σου κόσμος!

Αδύναμος προχωράς δίχως να αναγνωρίζεις τίποτα. Όσο και να θες να δεις το θετικό, όσο και να θες να διατηρήσεις ισορροπία δεν έχεις πάντα το σθένος, ούτε τη διάθεση. Θες να παραιτηθείς από όλα! Άλλοτε σωπαίνεις κι αντέχεις κι άλλοτε σκας και κάνεις κακό στον εαυτό σου.

Οι γύρω σου σου λένε κοίτα τους άλλους που υποφέρουν. Δες πως είσαι καλύτερα. Μα ετούτο το καλύτερα δεν σου αρκεί! Πώς να ζυγίσεις την ομορφιά της ζωή με τον πόνο του άλλου; Είναι λάθος!

Έχεις πια την ανάγκη να είσαι εσύ! Έπαψες να είσαι εσύ κι εκείνο το όνειρο που παίδευες μες το μυαλό σου, έγινε η κλωστή στην άκρη της μπλούζας σου που μαδάς στα κρυφά από αμηχανία.

Να μην τολμήσεις να ονειρευτείς. Να μην τολμήσεις να αγγίξεις αυτό που λαχτάρα η ψυχή σου, μα εκείνο που χωρά στην ψυχή των άλλων.

Μαύρισε όλο ο κόσμος γύρω σου. Έβαλε ο καθένας τις πινελιές του και τα δικά σου χρώματα καλύφθηκαν. Τίποτα δεν έσβησε όμως. Γδέρνεις το μαύρο με τα νύχια στα κρυφά κι αυτό, να θυμηθείς για λίγο το δικό σου χρώμα. Μη δει κανείς ότι δεν ταιριαζεις στο δικό τους κόσμο και δεν θες…

Ένα τείχος κι ένας μονόδρομος στην ψυχή σου, κανένα νόημα. Οι αλυσίδες εκεί, βαριές σαν την μοναξιά που ξημερώνει κάθε πρωί τη ζωή σου. Η αναπνοή βαριά κι αυτή παλεύει να βρει τη θέση σε ετούτο το τεχνητό οξυγόνο. Καμμία τύχη! Κι οι γύρω παρακολουθούν. Καλύτερα να σε δουν νεκρό παρά εκεί που ανήκεις. Κουράστηκες να τους σβήνεις κι εκείνοι σαν αόρατο μελάνι να εμφανίζονται μπροστά σου. Όλα είναι τόσο δύσκολα πια.

Μούδιασε η δύναμη. Πάγωσε το χαμόγελο. Στέγνωσε η σκέψη. Έσβησε η μνήμη.

Απλά δεν θες άλλο κι έχεις το δικαίωμα να μην θες! Έχεις το δικαίωμα…

Μοιραστείτε το άρθρο!