Μοιραστείτε το άρθρο!

Ο κόσμος μια άμορφη μάζα. Όλοι το ίδιο, σε ένα “ένα” τόσο κενό, παγώνει ακόμη κι ο αέρας που το ακουμπά. Μοιράζονται μόνο το ψεύτικο οι άνθρωποι παλεύοντας για μια θέση στην οθόνη του ενός με τον άλλον. Ζωγραφίζουν όνειρα χωρίς χρώματα και παλέτα, μόνο με φίλτρα.

Χωρίς Αγάπη.

Οι καρδιές άχρωμα χτυπούν. Οι ματιές άψυχα κοιτούν και οι δρόμοι τους στροφές που δεν προσπάθησαν να ισιώσουν ποτέ.

Κι όμως αντέχουν δίχως Αγάπη, στέκουν όρθιες. Πώς;

Αγώνας πουθενά. Η οργή ξέβρασε την ορμή της σε έναν τοπίο που ο ήλιος στέγνωσε τα νερά και μαζί τη ζωή. Παραίτηση. Άνθρωποι πολλοί, ψυχές λίγες.

Η Αγάπη δε βαστά να προσπαθεί ανάμεσα σε κόσμο που δεν σηκώνει καν το βλέμμα. Χαμηλώνει το φως της και μένει εκεί, ακίνητη, καρτερώντας εκείνον που θα πει ως εδώ, όλα γύρω μου είναι λάθος! Όσα νιώθω είναι λάθος! Νιώθω;

Εκεί, μόνη η Αγάπη κοιτά την μορφή που έφτιαξαν οι άνθρωποι να της μοιάζει. Αγάπη την ονόμασαν κι αυτήν! Την αγγίζει κενό. Της μιλά αδειανή. Μόνο η εικόνα της της μοιάζει. Η αγκαλιά της ξύλινη, ο έρωτάς της σώμα άψυχο. Οι άνθρωποι στην άλλη λένε σ’αγαπώ, μα κλαίνε στα κρυφά για εκείνη, μέχρι που παύουν να νιώθουν συνεχίζοντας μόνο να ζουν. Χωρίς Αγάπη πώς ζεις;

Η ζωή του κόσμου συνεχίζει, η ζωή σου, η ζωή μου. Κρατάμε εκείνα που συνθέτουν την εικόνα της ζωής μας. Τα σταθερά, τα στερεότυπα, τα τακτοποιημένα. Νιώθει ασφάλεια έτσι ο άνθρωπος, έχει αυτά που έχει ο διπλανός του, δεν ξεχωρίζει, δεν χρωματίζει πιο πολύ το φόντο του.

Κάποιος κλαίει στα κρυφά, κάποιος στέγνωσε τα δάκρυα και απλά συνεχίζει.

Κάποιος αγγίζει το χθες στις άκρες των δαχτύλων του να μην χαθεί η ανάμνηση και κάποιος τρίβει καλά τα χέρια του να μην μείνει ίχνος της. Οι ζωές μας σε λίγες λέξεις. Η αλήθεια και το ψέμα μας. Η Αγάπη πλάι στην αγάπη.

Ιστορίες ανθρώπων που έγιναν άμορφη μάζα. Άνθρωποι που μοιράζονται πια μόνο το ψεύτικο, νομίζουν πως αποκλείοντας το αληθινό θα ξεχάσουν, θα μπορέσουν, θα είναι καλύτερα. Η Αγάπη αποχώρησε από τις καρδιές όλων και τη θέση της έχει πάρει ένα ανδρείκελο που μόνο το δικό της όνομα φέρει, την ψυχή της ποτέ. Χωρίς Αγάπη ζουν μα κάνουν πως την έχουν και είναι ευτυχισμένοι.

Κάπου εκεί κουλουριασμένη στην άμορφη μάζα τολμώ να ρωτήσω, καρτερώντας μιαν ειλικρινή απάντηση…

Χωρίς Αγάπη ζεις, υπάρχεις, δημιουργείς;

Νιώθεις ζωντανός;

Μοιραστείτε το άρθρο!