Κρατούσαν χέρια σφιχτά, πληγιάζαν πότε πότε, μα κανείς τους δεν πονούσε πιο πολύ από το χωριστά. Ούτε ο ίδιος ο πόνος τους…

Το σκοτάδι μόνο με σκοτάδι το νικάς! Θυμίσου το καρδιά την ώρα που διψάς να αγαπήσεις ακόμη κι εκείνο. Την ώρα που παλεύεις να τα φωτίσεις όλα με αγάπη! Μάταιη μάχη, λάθος τα όπλα σου!

Να γυρνάς σαν μελλοθάνατος γύρω από ένα ρολόι και να το ορίζεις ως δύναμη του τώρα. Να ξεγελάς τον εαυτό σου με ψέμματα κι αυτό να το λες ζωή σου.

Τώρα κι εχθές, αντίθετα σαν τα δάχτυλά που στάθηκαν απέναντι. Ο αγέρας θα ‘ναι παντού και η γης παντού μα ακίνητη, να μην ξεριζωθεί, να μην αλλάξει αν γίνεται τίποτα.

Ίσως δεν φτιάχτηκες για να αλλάξεις. Ίσως φτιάχτηκες για να μείνεις ακριβώς όπως είσαι. Ξύλινος, ανέπαφος, στεγνός. Η ροή δεν είναι για όλους τελικά.

Ό,τι κάνεις, ό,τι προσφέρεις τα Χριστούγεννα έχε ανοιχτές τις πόρτες και τα παραθύρια της καρδιάς. Τα Χριστούγεννα είναι αληθινά όταν φωτίζονται με τα λαμπιόνια της καρδιάς παιδικών ψυχών.

Η γέφυρα όπου ο υλικός χρόνος συναντά τον ανθρώπινο της ψυχής στο σώμα του. Άυλο και ένυλο. Ύπαρξη και ζωή. Η αλήθεια γεφυρωμένη με τον ψεύτικο χρόνο.

Τους μιλάς για συναίσθημα στη σχέση, για αγάπη και αγνό έρωτα. Σε χλευάζουν πως έχεις απομακρυνθεί από την πραγματικότητα. Ποια πραγματικότητα;

Ποιο σύμπαν, ποια γης; Να μου θυμίσεις ποιος είμαι! Τι είμαι; Τα υλικά που μου έχτιζαν για να μην μπορώ να βαστάξω την αλήθεια μου, να βρω τη δύναμη να γκρεμίσω!

Παρατηρώ σαν τρίτος και όχι σαν γυναίκα, τις γυναίκες της Δύσης να λύσσανε απέναντι σε όλη αυτήν τη δυσωδία και να στρέφονται ενάντια στο αντρικό φύλο. Οι γυναίκες πλησιάζουν να μισούν τους άντρες.

Δεν συμβιβάζεσαι με την απόσταση. Συνδέεται η αφή στην μνήμη, ανασαίνει ο παλμός της καρδιάς στη σκέψη ότι ενώθηκαν τα βλέμματα καταμεσής του πελάγου.

Έχεις ανάγκη από κάπου να πιαστείς άκαρπη η αναμονή. Σωπαίνεις έξω σου, μόνος συνοδοιπόρος η φωνή μέσα σου. Εκείνη γνωρίζει τους φόβους σου, γιατί ναι, φοβάσαι! Σε εκείνη φανερώνεις τα όνειρά σου, γιατί ναι, ονειρεύεσαι.

Η αγάπη δεν κάνει εκπτώσεις, των ανθρώπων το μυαλό κόβει και ράβει, αφαιρεί γιατί δεν αντέχει τη σύγκριση.

Κι εσύ Πηνελόπη δεν μέτρησες ποτέ χρόνο. Οι άνθρωποι σε ήθελαν να μετράς στην ερμηνεία τους. Ήσουν μόνο ψυχή και οι ψυχές βρίσκουν την ουσία τους εκεί που ανθρώπου μάτι δεν κοιτά.