Κι οι γύρω παρακολουθούν. Καλύτερα να σε δουν νεκρό παρά εκεί που ανήκεις. Κουράστηκες να τους σβήνεις κι εκείνοι σαν αόρατο μελάνι να εμφανίζονται μπροστά σου. Όλα είναι τόσο δύσκολα πια.
Ποιο σύμπαν, ποια γης; Να μου θυμίσεις ποιος είμαι! Τι είμαι; Τα υλικά που μου έχτιζαν για να μην μπορώ να βαστάξω την αλήθεια μου, να βρω τη δύναμη να γκρεμίσω!
Τους ρωτάς πώς θα περάσουν τις γιορτές και σου απαντούν “υπέροχα όπως πάντα!” Μόνοι τους θα ‘ναι, όπως πάντα, μα δεν τους νοιάζει να χαλάσουν κανενός την γιορτή. Θέλουν οι άνθρωποι να ζουν ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι, ακόμη κιαν υποκρίνονται…
Αν ψάχνεις όμως αλήθεια, δεν θα ηττηθείς από κανένα χρόνο, από κανένα χειραγωγούμενο πλήθος! Δεν συμβιβάζεται η αλήθεια μες σε φθηνές δικαιολογίες της καθημερινότητας!
Ο καθένας παλεύει με κάτι! Τα γιατί του, τα δήθεν του, τους φόβους του! Ειδικά τους φόβους των θέλω που δεν τόλμησε. Των θέλω που κρεμάστηκαν σε μιαν αγχόνη στης μοναξιάς του το στασίδι.
Ποτέ σου δεν την απαρνήθηκες! Ποτέ σου δεν την άφηνες μόνη! Ποτέ σου δεν της γύρισες την πλάτη! Ήσουν πάντα εκεί! Δίπλα της, επάνω της, μέσα της πάντα συμπορευτής, ποτέ σου αδίστακτος κατακτητής!
Χειμώνας και πάλι! Σε λίγο θα συνεχίσω στην επόμενη παγερή παράγραφο… Μόνος ένας άνθρωπος, μέσα σε ένα κρύο αυτοκίνητο, στη μέση του χειμώνα, στην μέση μιας γιορτής.
Ο φόβος της μοναξιάς, η σκέψη και μόνο πως δεν θα έχεις τα στηρίγματα να κρατηθείς, σε οδηγούν μοιραία σε ένα παιγνίδι συναισθηματικού εκβιασμού, σε μια δοσοληψία με το “έχω ανάγκη” και “απαιτώ” και με το “θα ήθελα” και το “εδώ και τώρα”!
