Όσο σταματάς τόσο μικραίνει το ψέμα. Τα βλέπεις όλα από κοντά, παρατηρείς, ζυγίζεις, αφήνεις, ακουμπάς. Διώχνεις πιο εύκολα γιατί μπορείς να τα φτάσεις όσα δεν χρειάζεσαι. Είναι ακόμη κοντά σου…
Όλες οι υπερβολές επιτρέπονται στις γιορτές μα κυρίως το ψεύτικο και το φτιαχτό. Αυτό που θα ξεπλύνεις το βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι σου. Σηκώνεις τα μάτια, κοιτιέσαι στον καθρέπτη, σωπαίνεις…
Τους ρωτάς πώς θα περάσουν τις γιορτές και σου απαντούν “υπέροχα όπως πάντα!” Μόνοι τους θα ‘ναι, όπως πάντα, μα δεν τους νοιάζει να χαλάσουν κανενός την γιορτή. Θέλουν οι άνθρωποι να ζουν ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι, ακόμη κιαν υποκρίνονται…
Μην φοβάσαι το σκοτάδι που βλέπεις μέσα από τα μάτια των ανθρώπων, φοβούνται κι εκείνοι, γιαυτό σπάνε τα γυαλιά και περπατούν μειδιάζοντας! Γνωρίζουν καλά πως έτσι δεν ξορκίζουν το κακό!
Ο άνθρωπος προτιμά να κοιτάζει μια οθόνη από ένα παράθυρο. Τον ενοχλούν οι ακτίνες του ηλίου, μα δέχεται το φως της οθόνης. Αυξάνει και την φωτεινότητα για να βλέπει καλύτερα…
Έχεις γνωρίσει τον πόνο μέσα από την αρρώστια κι έχεις αναμετρηθεί μαζί του. Δεν αντιστάθηκες, δεν εναντιώθηκες! Πάλεψες μόνο να κρατήσεις όσα ήταν δικά σου, όσα δεν του ανήκαν. Το χαμόγελο, την πίστη, τη θέληση να συνεχίσεις ολόκληρος! Το δικαίωμα στη ζωή!
