Τα φαντάσματα δεν ανήκουν στη ζωή μα στο θάνατο! Τα φαντάσματα, θέλουν να σου κλέψουν τη ζωή που δεν κατάφεραν να έχουν, όταν μπορούσαν!

Εγώ προσπάθησα Ψυχή μου τόσο πολύ να σε κρατήσω κοντά μου. Έπλεξα τα δάκτυλά μου σφιχτά κι εσύ γαντζώθηκες τόσο, που τα έμπηξες μες στην παλάμη μου και μάτωσα! Με πόνεσες Ψυχή!

Το ταξίδι τελείωσε, ο χρόνος πάγωσε, η αλήθεια μου ειπώθηκε. Όλοι εσείς που ακόμη κάτι ψάχνετε, μέσα από εμένα, σας λέω να ψάξετε μέσα από εσάς!

Όταν αγαπάς με την καρδιά σου, δεν χωρούν αυλικοί, δεν γεμίζει η καρδιά σου με μπράβο και κολακείες παρά μόνο γεμίζει με την δική της ζεστασιά, όσο μακριά κιαν βρίσκεται εκείνη!

Κι εσύ εχθρέ, που τρέφεις τόσο μίσος στην καρδιά σου, μην παίρνεις δύναμη από εκεί, σε αφήνω να ματώνεις κι άλλο την ψυχή σου. Ζυγώνει η ανταμοιβή σου, ζυγώνει η πληρωμή. 

Βάζω το χέρι στην καρδιά σου, την ακούω στη σιωπή της νύχτας να ζωντανεύει μέσα μου εσένα! Δεν θα παλέψω να ξεφύγω από ετούτο το σφυγμό!

Όσο για εσένα, που φεύγεις έτσι με μισές αλήθειες, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γεμίζεις την ζωή σου με άχρηστα βλαβερά δεδομένα που μέσα στην ψυχή σου θα μείνουν εκκρεμότητες! 

Στάθηκα αμέτρητες φορές σε αυτό το κάτι, για να καταφέρω να απομονώσω τις φωνές. Να ξεχωρίσω την χειραγώγηση από την καθοδήγηση, την ανάγκη από την επιθυμία, την αλήθεια από την ψευδαίσθηση. 

Αυτός είναι ο κόσμος μου! Όλοι αγαπούν την ειρήνη! Όλοι μιλούν για αγάπη, για αξίες και ιδανικά μα αν μπορούσες να μας κλείσεις σε ένα δωμάτιο όλους μαζί μάλλον οι περισσότεροι θα τραυματίζονταν από την έχθρα και την διαμάχη!

Σε κοιτάζω μέσα στη σιωπή σου κι όσο κιαν θέλω να ακούσω της φωνής σου τη χροιά, τόσο ανάγκη έχω, από εσένα μόνο τη σιωπή σου.

Κι όμως βλέποντας την ευταξία, την ισορροπία και την τόση ομορφιά στη φύση  και στη «ζωή», νιώθω πως όποιος κιαν είναι ο Θεός, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπινους Θεούς, ακόμη τηρεί τους νόμους!

Μα εγώ, το χρόνο τόσο καιρό τον κρατούσα στο χέρι μου, τον νόμιζα δικό μου. Τελικά εκείνος ήταν κάπου έξω από το ρολόι μου…