Τους ρωτάς πώς θα περάσουν τις γιορτές και σου απαντούν “υπέροχα όπως πάντα!” Μόνοι τους θα ‘ναι, όπως πάντα, μα δεν τους νοιάζει να χαλάσουν κανενός την γιορτή. Θέλουν οι άνθρωποι να ζουν ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι, ακόμη κιαν υποκρίνονται…

Στο εγώ και το εσύ μοναξιά. Δεν μου ταίριαξε το μόνος. Το προσπάθησα. Δεν μου γέμισε την ζωή, μόνο την άδειαζε χωρίς να με ρωτήσει.

Φοράς γυαλιά στον ήλιο, στο καθαρό φως, στο αυτόφωτο και τα βγάζεις στο σκοτάδι, στο ετερόφωτο φεγγάρι. Αυτή είναι η ανθρώπινη ψευδαίσθηση του είμαι και του φαίνεσθαι.

Ζούμε σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι είτε σωπαίνουν απομονωμένοι και φοβισμένοι είτε φωνάζουν προς πάσα κατεύθυνση. Έχει χαθεί το μέτρο! Έχει χαθεί η επικοινωνία και η διάθεση να συναντηθούμε σε ένα κοινό σημείο!

Μην φοβάσαι το σκοτάδι που βλέπεις μέσα από τα μάτια των ανθρώπων, φοβούνται κι εκείνοι, γιαυτό σπάνε τα γυαλιά και περπατούν μειδιάζοντας! Γνωρίζουν καλά πως έτσι δεν ξορκίζουν το κακό!

Μη ζεις με τη μιζέρια που σου επιβάλλουν οι γύρω σου! Να ζεις με όση χαρά εσύ επιθυμείς στη ζωή σου!

Ο άνθρωπος προτιμά να κοιτάζει μια οθόνη από ένα παράθυρο. Τον ενοχλούν οι ακτίνες του ηλίου, μα δέχεται το φως της οθόνης. Αυξάνει και την φωτεινότητα για να βλέπει καλύτερα…

Το μοναδικό πράγμα που μου ζήτησες ήταν να μην φύγω ποτέ από τη ζωή σου. Νυχτώσε πάλι! Εσύ πρόλαβες να φύγεις πρώτος κι εγώ δεν πρόφτασα να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Σα να μην ήθελες να το δεις να πραγματώνει!