Είμαι άνθρωπος, αυτό να μην ξεχνώ, με ετούτη την αλήθεια συνεχίζω
Μοιραστείτε το άρθρο!
Απολογισμός μιας ακόμη γιορτής που πλησιάζει στο τέλος της…
Δεν έβαψα την μούρη μου καθόλου στις γιορτές! Προσπάθησα να χρωματίσω τις καρδιές των ανθρώπων με όσα χρώματα έχω καταφέρει να γεμίσω την δική μου. Κι ακόμη προσπαθώ…
Δεν μου χρωστούν, δεν τους χρωστώ! Είναι όμως κάποιοι άνθρωποι μόνοι. Δεν σε ενοχλούν, μόνο πονούν στα δικά τους σκοτάδια. Γοερά λυγάνε, περήφανα κρύβουν τα σημάδια τους. Λίγο χρώμα να φανεί έστω αχνό, ίσως να ανθίσει κάτι μέσα τους. Ένας να σωθεί, η ψυχή αντέχει την ασχήμια του υπόλοιπου κόσμου καλύτερα.
Το χαμόγελό μου το κράτησα ατόφιο, δίχως φτιασίδια και στολίσματα. Τα μάτια μου τα γέμισα με όση αγάπη μπόρεσα. Δεν τα καταφέρνω πάντα.
Βλέπεις οι άσχημες σκέψεις με νικούν κάτι στιγμές. Σαν το άλογο κούρσας που το αφήνεις πότε πότε να νικήσει, για να μην ψοφήσει. Τις χρειάζομαι και τις άσχημες σκέψεις για να μην ξεχνώ την ομορφιά. Για να ξύνω με επιμονή το προσωπείο ετούτο, να θυμάμαι πως από κάτω είμαι εγώ,. Θαμμένη στις δικές μου λάσπες, στον δικό μου λάκκο, στα δικά μου πάτρια χώματα.
Είμαι άνθρωπος αυτό να μην ξεχνώ, με ετούτη την αλήθεια συνεχίζω.
Δεν ανέβηκα εφέτος σε τακούνια. Το ύψος μου το μέτρησα από της γης την αρχή. Παλεύω χρόνια να ισορροπήσω. Να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου δίχως να κουνώ άναρχα τα χέρια μου! Θέλω κάθε μου ξεκίνημα να πάτα γερά στην γη. Εδώ ανήκουν οι χρόνοι μου στην άκρια ετούτης της γης.
Είμαι άνθρωπος αυτό να μην ξεχνώ, με ετούτη την αλήθεια συνεχίζω.
Οι ουρανοί σε πάνε μακριά. Σε οδηγούν εκεί που δεν ξέρεις τι υπάρχει. Είμαι άνθρωπος, έχω δυο πόδια για να περπατώ. Με ετούτα θα φτάσω εκεί που έφτασα και με την σκέψη ότι κάποτε, ίσως μπορέσω να βρω τον τρόπο να πετάξω. Μα τώρα δα, κρατώ τα όνειρα στην γη και εκεί που δεν έχει ουρανό θα φτιάξω μόνη μου τοπίο να του μοιάζει.
Είμαι άνθρωπος αυτό να μην ξεχνώ, με ετούτη την αλήθεια συνεχίζω.
Τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου δεν τις ίσιωσα. Όσο και να προσπάθησα, πάντα σε εμένα επέστρεφαν. Για χρόνια εγώ έσβηνα κι αυτές έγραφαν κι εγώ έσβηνα κι αυτές έγραφαν!
Είναι κάποιες διαδρομές που όσοι αέρηδες και να περάσουν, όσες βροχές να ανακατέψουν την γη, δεν σβήνουν. Σε αφήνουν να ανακαλύψεις από μόνος σου τον λόγο. Δεν θυμίζουν ξέφωτα, δεν θυμίζουν οάσεις. Ακίνητες με την σιγουριά της ζωής επάνω τους!
Δεν τις διαπερνάς, δεν τις προσπερνάς, δεν τις διαγράφεις. Κάπου κάπου σε ενοχλούν! Δεν είσαι παιδί πια κι η απουσία της ανάλαφρης ζωής σε πληγώνει πολύ.
Ετούτες τις γιορτές δεν έβαλα τίποτα ψεύτικο επάνω μου. Δεν θέλησα να μοιάσω σε καμμία άλλη, μόνο σε εμένα. Φόρεσα την γιορτή μέσα μου, όταν το επέλεγα.
Μίλησα όταν ένιωσα να μιλήσω.
Χαμογέλασα όταν ένιωσα να χαμογελάσω.
Άκουσα όταν ήθελα να ακούσω.
Σώπασα, για να μπορώ να πάω παρακάτω.
Δεν είμαι Θεός και ούτε και θα γίνω. Είμαι ένας άνθρωπος που χαράσσει μια πορεία και αυτοπροσδιορίζεται μέσα από αυτήν. Κάνει διορθώσεις και προχωρά! Με τα λάθη του και τα σωστά του. Με τους πόνους του και τα χαμόγελά του.
Δεν βάφομαι πια κάτι που δεν είμαι.
Είμαι άνθρωπος, αυτό να μην ξεχνώ, με ετούτη την αλήθεια συνεχίζω.
Μοιραστείτε το άρθρο!
