Μοιραστείτε το άρθρο!

Πρωί Πέμπτης, οι μέρες μου στο νησί τελείωναν κι εγώ ακόμη πουθενά. Ξύπνησα νωρίς, ανήσυχη μέρα, περίεργη νύχτα, διαδρομές του μυαλού που δεν τελείωσαν με μια καληνύχτα.

Η αίσθηση του ναού ήταν μέσα μου, σαν να είχα πάει με το σώμα ακίνητο. Όσες αντιστάσεις και να συνάντησα, “δεν θα το βρεις”, “είναι δύσκολα τέτοια ώρα, έχει ήλιο” τίποτα δεν θα με εμπόδιζε να δοκιμάσω.

Μου έκαναν σχεδιάγραμμα, το ακολούθησα πιστά και να ‘μαι σε μια ταμπέλα που έγραφε αρχαιολογικός χώρος. Άφησα το αυτοκίνητο και πήρα το χωμάτινο μονοπάτι. Τίποτα! Άδειο! Παρατήρησα το χώρο και είδα το εκκλησάκι ψηλά γαντζωμένο στο βουνό κι από κάτω του ο ναός, ήμουν εκεί μα πώς να φτάσω; Πουρνάρια κι αγκάθια και ξάφνου μια φωνή να τραγουδά! Χωρίς καμπανάκια, χωρίς πρόβατα, μόνο τραγούδι κι εκεί στη στροφή εμφανίστηκε μια φυσιογνωμία τόσο γλυκιά, τόσο πάραταιρη από τη βροντερή φωνή του. Με οδήγησε στο μονοπάτι 1, ”από εκεί θα πας κιας μην έχω πάει εγώ”, μου είπε. 

Είσαι αρχαιολόγος και ψάχνεις το ναό, με ρώτησε. Όχι, απλά μου αρέσει να ψάχνω ό,τι μπορώ να ανακαλύψω, απάντησα…

Μου έδωσε το χέρι του, Μιχάλης, χαίρω πολύ!

Κατερίνα, απάντησα κι οι δρόμοι χώρισαν.

Αν υπάρχει κάτι σε όλες τις διαστάσεις, για εμένα είναι οι Αρχάγγελοι οι οποίοι σου δίνουν μηνύματα με κάθε τρόπο, κάνουν το δρόμο σου εύκολο, σου δείχνουν πως κατευθύνεσαι σωστά. Ποτέ μην αγνοήσεις τα σημάδια τους, άνοιξε την καρδιά σου και θα τα δεις!

Τα μάτια μου βούρκωσαν κι ένα χαμόγελο με δάκρυα στα χείλη όσο πλησίαζα στο ναό. Βέβηλοι, ήταν η μόνη λέξη που βγήκε άσχημη από αυτά, χαμηλόφωνα με αγανάκτηση! Έβγαλα τα παπούτσια μου, ξεκίνησα να εξερευνώ, ανέβηκα σε ένα βράχο κι άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου, μα τίποτα δεν είχε σημασία μπροστά σε αυτό που μόνο το ένιωθα. Οι λέξεις φτωχιές και τόσο αδύναμες να περιγράψουν όταν οι αισθήσεις λειτουργούν μακριά από φόβο!

Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή των ανθρώπων αν δεν φοβόντουσαν, αν δεν σκέπαζαν τις αδυναμίες τους με τοίχους ψηλούς που καταστρέφουν την ομορφιά της ψυχής τους σαν επιβλητικοί ναοί, μια φτιαχτή εικόνα, καθάρια, όπως πλασάρεται η θρησκεία μας. Όπως οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια πίσω που φοβήθηκαν, κατέστρεψαν την ομορφιά του ναού του Ελλανίου Διός και στη θέση του έβαλαν ένα εκκλησάκι! Με την επιβολή δεν οικοδομείς γερά οικήματα. Μέσα από την καταστροφή, με μίσος και φόβο, δεν συνθέτεις την Αγάπη, δεν τη γεννάς, μόνο τη διαλύεις τη βυθίζεις και την ίδια σε απατηλά και ψεύτικα μονοπάτια. Δεν χειραγωγείται η αληθινή Αγάπη, δεν επιβάλλεται! Παθογόνα σαπρόφυτα της ζωής όσοι προσπαθούν δημιουργώντας θρησκείες, δόγματα και ανθρώπινους κανόνες κι εμείς τα σκουλήκια γύρω τους, να τρώμε τα σάπια και να ευχαριστούμε τον ελεήμων Θεό που μας πρόσφερε κι αυτά!

Ποιος Θεός ρε σας τα έμαθε όλα αυτά; Ποιος Θεός κατάστρεψε για την Αγάπη, ποιος Θεός λάτρεψε το χρήμα, ποιος Θεός χειραγώγησε προς την ύπνωση, την υποδούλωση, τον πόλεμο; Είναι Θεός αυτός, μπα και είναι μόνο άνθρωπος; Ποιος Θεός κατοικεί στα παγκάρια σας και ποιος το βράδυ στις ερινύες όταν κάνετε ότι κοιμάστε; Αρκετά μου μαγαρίσατε τις σκέψεις μου, μα μόνο αυτές με τριγυρνούν σαν αντικρίζω τέτοιες εικόνες! Ναός επάνω σε ναό! Ποιος Θεός σας δίδαξε ασέβεια! Ποιος Θεός σας δίδαξε επιβολή; Ποιος; Δείξτε μου τον κιαν μου τον δείξετε στο πρόσωπο του Χριστού, του απεσταλμένου του Θεού όπως λέτε, τότε το μόνο που έχω να σας πω είναι πως είστε ψεύτες και υποκριτές και δεν είναι η θρησκεία της Αγάπης αυτή, έτσι όπως την καταντήσατε ή καλύτερα έτσι όπως την καλουπώσατε! Ποιος Χριστός σας τα έμαθε όλα αυτά; Ποιος;

Μόνο ο Θεός έξω από αυτή μου κάνει, ο Θεός ο Δημιουργός, ο Θεός που αγαπά, ο Θεός που συνδέει, ο Θεός που ενώνει, ο Θεός που οδηγεί το χέρι μου να γράψει ετούτες τις γραμμές!

Ο πόνος, η κακία και το μίσος ανήκουν μόνο στους ανθρώπους, δημιουργούν σκλάβους που σέρνονται στις ουρές για ένα θαύμα, μα κανένας δεν πίστεψε πως το θαύμα είναι μέσα του, ο Θεός ζει μέσα του και περιμένει με τόση υπομονή να γεννηθεί.

Κατεβάζω το μολύβι, ο αέρας χτυπά απαλά τις σελίδες μου. Ένα ακόμη μονοπάτι κοντά στην αλήθεια προστέθηκε στο χάρτη μου, ίσως και στον δικό σας…

Όταν μοιράζεσαι, ανοίγεις την πόρτα της Ψυχής σου. Όσοι μπουν γίνονται συνοδοιπόροι, συνταξιδιώτες στο χάρτη της ζωής, της δημιουργίας. Δύσκολος ο δρόμος να ανοίγεις τις πόρτες σου, μπαίνει σκόνη, αέρας, βροχή, κρύο μα ενίοτε μπαίνει και Φως κι αυτό το Φως δεν μπορεί να το σβήσει κανείς και με κανένα τρόπο!

Κλείστε τους διακόπτες των δογμάτων κι ανάψτε το Φως της Ψυχής σας, εκεί βρίσκεται η μόνη αλήθεια!

Μοιραστείτε το άρθρο!