Ο θυμός που άφησα πίσω μου

Προσπαθώ χρόνια να πιάσω τον παλμό των ανθρώπων, να τους αγγίξω, να τους γλυκάνω κιας μη μπόρεσε κανείς έως τώρα. Κοιτώ γύρω μου, πόνος, πίκρα, μιζέρια στους περισσοτέρους κι ένας θυμός που δεν τελειώνει ξεσπώντας κάπου! Δεν μπορεί να ξεθυμάνει με τίποτα! Άνθρωποι θυμωμένοι με όλους, γιατί κανείς δεν τους καταλαβαίνει, μα θυμωμένοι και με τη ζωή, γιατί τους άφησε, γιατί τους πέταξε στα βράχια, γιατί δεν φώτισε το δρόμο τους και πέσαν σε λάκκους. Το ίδιο συμβαίνει παντού!

Κι ο θυμός ορθώνει ανάστημα και κατακαίει ό,τι αγνό και αγαθό υπάρχει μέσα τους, καίει την ύπαρξη τους αντικαθιστώντας τη με ένα ομοίωμα του εαυτού τους. Νομίζουν πως ο θυμός είναι ο τρόπος ζωής που θα τους οδηγήσει στον προορισμό τους. Πιστεύουν πως θυμώνοντας η ζωή τους γίνεται καλύτερη!

Άραγε, θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογέλασες από την ψυχή σου, θυμάσαι, αν έστω και μία φορά αντί να θυμώσεις, έβαλες στο στόμα σου άλλες λέξεις, καλοσύνης, μακριά από το θυμό;… Να μου πεις ποιο το νόημα όταν ο άλλος δεν καταλαβαίνει;

Μα τι είναι πιο σημαντικό για εσένα; Το ότι δεν καταλαβαίνει ο άλλος ή το ότι δεν γίνεται αποδεκτή η δική σου άποψη; Σε μια αντιπαράθεση πρέπει οπωσδήποτε η συζήτηση να καταλήξει πως έχει εσύ δίκιο; Έχεις σκεφτεί πως δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες εμπειρίες, δεν μας γέννησαν οι ίδιοι άνθρωποι, δεν έχουμε τους ίδιους δασκάλους, δεν ζούμε καν στο ίδιο περιβάλλον, συνιστώσες σημαντικές για την εξέλιξη του ανθρώπου και την αντιληπτική του ικανότητα! Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να ακούσουν, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να μάθουν, δεν θέλουν να αλλάξουν γιατί δεν είναι έτοιμοι να αποδεχθούν πως υπάρχει αλήθεια διαφορετική από τα στεγανά τους, την ζώνη ασφαλείας τους, εκεί, που νιώθουν πως ακριβώς επειδή πιστεύουν πως γνωρίζουν, κανείς και τίποτα δεν θα τους κάνει κακό!

Έχω από καιρό αφήσει πίσω μου το θυμό. Τόσοι άνθρωποι πέρασαν, συν-δεθήκαμε, επικοινωνήσαμε, μοιραστήκαμε κι όμως κάπου εκεί στης διαδρομής τον τόνο, οι νότες μας κατέβηκαν κλίμακα, η δίεση έγινε ύφεση και η μουσική μέσα μας, έγινε θόρυβος, μουσική χωρίς ρυθμό, μουσικοί χωρίς ψυχή…

Η καρδιά μου κάποτε έσφιγγε, κλεινόταν ολοένα και πιο βαθιά μέσα της, σε ένα κέντρο που δεν αναγνώριζε, σε έναν πυρήνα όλο κατηγορίες, τύψεις και σκιές μαύρες, που έμοιαζαν τόσο στη μορφή μου όταν θύμωνα… Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως στην ουσία δεν θύμωνα με εκείνους αλλά με εμένα, που ένιωθα αδύναμη και μικρή για να τους χτυπήσω τις χορδές τους, να ακούσουν τη δική μου μελωδία! Θύμωνα, γιατί νόμιζα πως αν συμφωνούσε κάποιος μαζί μου, θα γινόμουν αποδεκτή, αγαπητή, θα ταίριαζα κάπου, θα ανήκα κάπου! Έτσι παρέμενα μπερδεμένη απέναντι στα δικά μου πιστεύω και στων άλλων! Μάχη μεγάλη, πόλεμος σκληρός, απώλειες πολλές! Κι όσο θύμωνα έχανα και κάτι από εμένα, έχανα την αυτοτέλειά μου, έχανα την ταυτότητά μου! Ήμουν ο πόλεμος, ήμουν η διάσπαση, ήμουν θυμός; Ποια ήμουν επιτέλους;

Μέχρι που σταμάτησα να παλεύω! Δεν είχα άλλες αντοχές, στάσιμη στο ίδιο σημείο, το σώμα μου πονούσε από την ακινησία, η ψυχή μου πονούσε από την δική μου απουσία και το μυαλό μου, που δεν λευτέρωνε τη σκέψη του έξω και μακριά από εκείνους που αρνούνταν να με καταλάβουν! Μέχρι που σταμάτησα να περιμένω να με καταλάβουν οι άλλοι και άρχισα να τους καταλαβαίνω εγώ, ξεκίνησα λιθαράκι λιθαράκι να κατανοώ τα γιατί τους! Όχι για να τους φέρω κοντά μου αλλά για να απελευθερωθώ εγώ από εκείνους και να αποδεχθώ πως όταν δεν θέλουν και οι δύο, σημείο επαφής και σύν-δεσης δεν θα βρεθεί ποτέ!

Ο θυμός που άφησα πίσω μου με οδήγησε σε εμένα! Συνειδητοποίησα, πως όταν δεν αντιλαμβάνονται και οι δύο πως η ουσία μιας συζήτησης δεν είναι η αντιπαράθεση, ούτε η επιβολή της άποψής μας, ο θυμός θα μεγαλώνει! Συνειδητοποίησα, πως η ουσία της συζήτηση είναι η σύνδεση, είναι εκείνο το σημείο επαφής που θα μας φέρει κοντά ή τελικά απλώς θα μας απομακρύνει, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε τα σημεία αυτά! Πονάνε τα σημεία αυτά, γκρεμίζουν τα τείχη μας τα σημεία αυτά, πετούν τις μάσκες και μπάζουν νερά στο σκαρί μας και ποιος έχει διάθεση να κολυμπήσει, αν απλά μπορεί να περπατά;

Πόσο κέρδισες στη ζωή σου με τον θυμό, πόσα βήματα έκανες μπροστά, πόσα όμορφα εγκατέλειψες στην ανάγκη σου να αποδείξεις πως έχεις δίκιο; Να σου πω να σταματήσεις; Δεν έχει νόημα αν δεν το βρεις εσύ ο ίδιος! Να σου πω να αποδεχθείς, δεν έχει νόημα αν δεν έχεις καν αποδεχθεί αυτό που είσαι! Αν δεν έχεις καταλάβει πως δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν, εφόσον εσύ αισθάνεσαι σε ειρήνη με τις επιλογές σου!

Κανένας θυμός δεν θα σου ανοίξει τα μάτια, κανένας θυμός δεν θα σου οξύνει την όραση, κανένας θυμός δεν θα σου φωτίσει το δρόμο. Εκείνοι που θέλουν να δουν θα δουν, εκείνοι που θέλουν να εθελοτυφλούν ολοένα και θα τυφλώνονται κι εκείνοι που αγαπούν το φως, πάντοτε θα αναζητούν να γεμίσουν την ψυχή τους με τα πιο απομακρυσμένα ξέφωτα!

Σπείρε τους καρπούς σου μόνο! Αν το κτήμα έχει ζωή, θα ανθίσει! Σε κτήμα που είναι στέρφο όμως, μόνο ζιζάνια και ξερόχορτα θα βγαίνουν, όσο λίπασμα και να τους βάζεις! Όσο και να φωνάζεις δεν θα ακουστείς, όσο και να θυμώνεις, κανείς δεν θα ακούσει ποτέ, μόνο ο θυμός σου…