Μοιραστείτε το άρθρο!

Για έναν Αύγουστο που το φιλί σου τόλμησε να αγγίξει της γεύσης μου την άκρια. Ποιος είδε ακρογιαλιά και δεν αφέθηκε να ζήσει; Ποιος είδε νερά να τρέχουν με ορμή στου βράχου την αγριάδα και δεν θέλησε να λειάνει την οργή τους. Ποιος βρήκε σκιά και δεν αρνήθηκε να την μοιραστεί με ετούτο το φιλί στου Αυγούστου την ανεμελιά;

Για όλους τους Αυγούστους των αστεριών που τα χέρια μας ενώθηκαν στην αστείρευτη σιωπή της νύχτας. Μόνο στα τριζόνια επιτρέπεται ο λόγος, εμείς κρατήσαμε τα μάτια ανοιχτά να μιλούν οι εικόνες, να σωπαίνουν οι κραυγές.

Για εκείνον τον Αύγουστο που ο χρόνος ανήμπορος να ορίσει το τέλος στάθηκε στην άκρη, τίποτα να μην χαθεί. Είναι που όλα τότε κυλούν πιο αργά. Είναι που όλα μοιάζουνε λυμένα δίχως κάβους κι άγκυρες μόνο κάτασπρα πανιά και το πέταγμα των γλάρων αντάμα. Εσύ κι εγώ κι ο χρόνος δίχως λεπτοδείκτες.

Για κάθε Αύγουστο που το χωριστά θα παλεύει ακόμη μην το νικήσει η συνήθεια. Εδώ καταθέτω τη ζωή μου. Τα δάκτυλα μου να παγώνουν σε μια πηγής, σαν δάκρυα του χειμώνα να κυλούν στην ξεραμένη άσφαλτο. Εκεί που ξαπόστασε το σώμα γυμνό να δροσιστεί στα παγωμένα νερά. Μόνο τον Αύγουστο αντέχεις να είσαι εκεί. Εκεί που όλα μοιάζουν εύκολα μα κανείς δεν επιστρέφει ίδιος.

Για έναν Αύγουστο να αναθαρρήσει η ψυχή, να νιώσει το σκοτάδι να φοβάται. Να γονατίσει το άδικο η ζωή, σε βράχο που αντέχει ήλιους, καιρούς και σύμπαντα της νύχτας. Σε κύμα δυνατό δεν σπάζει, μόνο το δάκρυ  τον λυγά, μόνο ετούτο τον ραγίζει λίγο λίγο, σταγόνα σταγόνα. Το σκουπίζει και προχωρά. Ηλιοβασίλεμα η καρδιά τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, θυμάται, χαμογελά, σωπαίνει.

Μετά από έναν Αύγουστο κανείς δεν επιστρέφει ίδιος.

Υ.Γ. …

Μοιραστείτε το άρθρο!