Το κορίτσι του βράχου

Καθισμένη μόνη στον πιο απόμακρο βράχο να μετρά τα αστέρια που δεν φώτισαν τον δρόμο της ζωής της. Αναπολούσε; Ζωντάνευε την αλήθεια που της χτυπούσε την πόρτα της να μπει ή στέκονταν ακίνητη σαν το θήραμα που γνωρίζει πως ο θηρευτής αργά ή γρήγορα θα το αρπάξει;

Λίγη ζωή ακόμη θα αρκούσε, αν στο κύμα της θάλασσας, το νόημα της γάργαρο νερό δρόσιζε τα χείλη της κουρασμένης της αναπνοής, όμως τα νερά της στάσιμα παρέμεναν από καιρό.

Καθισμένη μόνη στον πιο απόμακρο βράχο αναρωτιέται χρόνια τώρα ποια λογική είναι αυτή που της φωνάζεις βοήθεια και παραδίδει για εκείνη το σωστό αντίτιμο;

Το μόνο που γνώριζε ήταν πως το σωστό αντίτιμο, της το εξασφάλιζαν τα βέλη που από καιρό κουβαλούσε στην πλάτη της, φορτίο που την βάραινε μα δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Λίγοι την κατάλαβαν, λίγοι της άνοιξαν την αληθινή τους πύλη.

Οι περισσότεροι την έβαζαν από τα υπόγεια στη ζωή τους. Περπατούσε σε διαδρόμους δαιδαλώδεις που ο Μινώταυρος καραδοκούσε να την αρπάξει και να την ρουφήξει, για όσο εκείνη παραδίνονταν στην αλήθεια που της όριζε το μυαλό της, γιατί την ξεκούραζε να νομίζει πως την αγαπούν. Φαρμάκωνε τα βέλη της, ένα ένα προσεκτικά, τα τοποθετούσε κρυφά στην πλάτη φορτίο που την βάραινε ολοένα και πιο πολύ, γιατί η ψυχή της κακό δεν ήθελε να κάνει σε κανέναν, μα η πληγωμένη της καρδιά έριχνε χωρίς οίκτο.

Ικέτιδα η ψυχή στην καρδιά, ζητούσε απεγνωσμένα να την οδηγήσει στο άσυλο της ζωής της, που ιερά χώματα πατούν και δεν παραβιάζονται! Άνιση μάχη έμοιαζε εκείνες τις φορές που όλα σώπαιναν μέσα της για να βουρκώνουν τα μάτια της, καθώς η αρμύρα που χτυπούσε από το κύμα στον βράχο, της έκαιγε το βλέμμα να μην βλέπει καθαρά!

Αλήθεια ψέμα, ψέμα αλήθεια;

Ποτέ δεν έφυγε από το βράχο, ποτέ της δεν ζήτησε βοήθεια. Τον αγαπούσε τον βράχο εκείνο κιας ήθελε να τρυπήσει το απαλό της δέρμα, κιας ήταν εκτεθειμένος στην λύσσα των καιρών και στο ατελείωτο του ορίζοντα.

Αν βρεθείς κάποια φορά σε θάλασσα με άγρια βράχια, μη φοβηθείς, μόνος δεν είσαι! Γύρεψε το βράχο τον πιο κακοτράχαλο, τον πιο παραδομένο μέσα στη θάλασσα και θα δεις εκείνη. Παραμένει ακίνητη, καθισμένη στις γάμπες της να ελευθερώνει το βλέμμα της εκεί που κανείς ακόμη δεν κατάφερε να φτάσει, εκεί που ακόμη ζει η δική της ελπίδα!