Όλη η ζωή του ανθρώπου μια μάχη να σκοτώσει την ψυχή του! Μια πάλη να αποδείξει πως μπορεί να την τιθασεύσει κι άλλοτε να υποκρίνεται πως δεν υπάρχει ψυχή ελεύθερη μέσα του.

Ο φόβος, η ντροπή, οι ψευτοηθικές αναστολές, μας έχουν οδηγήσει είτε στην απομόνωση είτε στην χαμηλή αυτοεκτίμηση, με αποτέλεσμα να ελκύουμε ανθρώπους ακατάλληλους για εμάς!

Πρέπει και θέλω παγιδευμένα σε ασφυκτιούν. Σαν τον καθρέπτη που σπάει. Η πτώση που παίρνει μαζί είδωλο και πρόσωπο. Δεν σώζονται τα κομμάτια, δεν ενώνονται τα θρύψαλα.

Δεν πρέπει να σε αγκαλιάσω, θέλω να σε αγκαλιάσω! Δεν είναι γινάτι, είναι ο τρόπος που έχω επιλέξει να αγαπώ! Τη ζωή, τις στιγμές, εμένα… 

Και χάνονται στις λέξεις, χάνουν το “θέλω” σε έναν λαβύρινθο σκέψεων ανόητων γι’αυτά που λένε πως θέλουν, μα λόγος για το πόσα χρειάζεται να κάνουν για να φτάσουν στο “θέλω” τους, κανένας!