Μετά μιλάμε για μοναξιά, για εγκατάλειψη, για αποξένωση, όταν εμείς οι ίδιοι πρώτα αφαιρέσαμε το μαζι! Εμείς με τα ίδια μας τα χέρια!

Η ζωή με έμαθε, με κάθε τρόπο πως δεν αρκεί να επιλέξει ο ένας το Φως, πρέπει να το επιλέξουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, επί ίσοις όροις. Εναντιώθηκα σε ετούτη την αλήθεια και λαβώθηκα πολλές φορές. Δεν μετρώ τα σημάδια, δεν μου προσφέρει καμμία ωφέλεια.

Πρέπει και θέλω παγιδευμένα σε ασφυκτιούν. Σαν τον καθρέπτη που σπάει. Η πτώση που παίρνει μαζί είδωλο και πρόσωπο. Δεν σώζονται τα κομμάτια, δεν ενώνονται τα θρύψαλα.

Στο εγώ και το εσύ μοναξιά. Δεν μου ταίριαξε το μόνος. Το προσπάθησα. Δεν μου γέμισε την ζωή, μόνο την άδειαζε χωρίς να με ρωτήσει.

Κόντρα στο σκοτάδι αν σταθείς, τότε θα φανεί η Αλήθεια! Δεν τυφλώνει το σκοτάδι κι όσο το ζεις τόσο καλύτερα βλέπεις γύρω σου.

Εσύ κι εγώ αντικριστά. Δυο άνθρωποι κοντινοί και τόσο μακρινοί ταυτόχρονα, σαν μια αμφιμονοσήμαντη εξίσωση σε απόλυτη αρμονία. Μια ανέλπιστη συνάντηση που πάλευε να καταπνίξει τους χτύπους της καρδιάς της αναίτια. Γιατί να κρατήσεις πίσω έναν χτύπο, γιατί να τον στραγγαλίσεις μέσα στο μυαλό σου; Γιατί να μπερδεύεις το τώρα με το αύριο; Ρώτησα παντού,…

Έτσι καταντήσαμε και στην αγάπη! Γρήγορα συμπεράσματα, γρήγορα περάσματα, εφήμερες ζωές, σαν το κουμπί της πανάκριβης οθόνης μας!

Το εδώ γίνεται εκεί, ένα εκεί που δεν καταφέρνει να με φτάσει και το εγώ παντού να δηλητηριάζει αυτή τη διαδρομή, παρέα με το ψέμα.

Αυτό θέλει να πιστεύεις για να σε ελέγχει, για να σε χειραγωγεί! Βγες από τον δρόμο του, αυτόν που σου υποδεικνύει για το συμφέρον σου, ως σωστό και ακολούθησε τον δικό σου!