Και χάνονται στις λέξεις, χάνουν το “θέλω” σε έναν λαβύρινθο σκέψεων ανόητων γι’αυτά που λένε πως θέλουν, μα λόγος για το πόσα χρειάζεται να κάνουν για να φτάσουν στο “θέλω” τους, κανένας!
Κι όσο αφήνομαι στην ελπίδα, τόσο απομακρύνομαι από τα όνειρά μου κι αποχωρίζομαι της ζωής τη λαχτάρα, της ζωής το κυνηγητό στο χαμόγελο, το παιχνίδισμα του ήλιου με το σκοτάδι μου, τις ισορροπίες στο μπορώ και το θέλω.
Εκεί, αισθάνθηκα πως οι άνθρωποι αυτοί είναι σίγουρα πλάσματα του Θεού της δημιουργίας, της ένωσης και της αγάπης και πως εμείς οι υπόλοιποι είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, υπάνθρωποι, γεμάτοι πάθη, ζήλια, μνησικακία και εγωκεντρισμό!