Μην στυλώνεις τα πόδια σου ψυχή! Άκου! Νιώσε τη φύση σου στο Φως και μην αφήνεις κανέναν άνθρωπο να σε φυλακίσει!

Δεν τρέφει το φως! Δεν ανοίγει, δεν ξεχειλώνει να θες κι άλλο κι άλλο! Το φως μόνο φωτίζει! Μόνο γεμίζει και ζεσταίνει τα κενά.

Απουσία δεν τη λες. Παρουσία αδειανή, μια απάτη που μαίνεται γύρω τους. Νομίζουν πως τους βλέπουν οι άλλοι. Πιστεύουν πως έχουν αξία κι έτσι δεν τολμούν γιατί κάποιος πάντα βλέπει.

Κλάψε, χαμογέλασε, νιώσε πως όταν η ψυχή θέλει, μπορεί να μεταμορφωθεί σε δημιουργία και να ανθίζει, ποτίζοντας τους καρπούς της με τα θεικά νερά της Νέδας!

Εγώ τα φτέρωσα τα φτερά μου! Μόνη τα κέρωσα! Μόνη τα πέταξα! Μόνη τους έδωσα αγέρα να ανασάνουν!

Όταν τελειώσει αυτό όλα διαφορετικά! Ένας καινούργιος κόσμος. Ασφαλής και τακτοποιημένος. Όπως οι 4 τοίχοι σου. Όπως η ζωή σου πριν κλειστείς μέσα.

Προσπαθώντας να διατηρήσεις την δική σου ισορροπία αλλάζει η ισορροπία των ανθρώπων που αγαπάς κι αυτό σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου. Εκεί έρχεται το αδιέξοδο! Τι να επιλέξεις;

Δεν πρέπει να σε αγκαλιάσω, θέλω να σε αγκαλιάσω! Δεν είναι γινάτι, είναι ο τρόπος που έχω επιλέξει να αγαπώ! Τη ζωή, τις στιγμές, εμένα… 

Εγώ προσπάθησα Ψυχή μου τόσο πολύ να σε κρατήσω κοντά μου. Έπλεξα τα δάκτυλά μου σφιχτά κι εσύ γαντζώθηκες τόσο, που τα έμπηξες μες στην παλάμη μου και μάτωσα! Με πόνεσες Ψυχή!

Πού να είσαι όνειρο, πού να είσαι ταξίδι; Μπα κι είσαι της ψυχής μου ή είσαι της καρδιάς μου ο πόθος της ο πιο αληθινός; 

Κι είσαι τόσο μακριά ζωή μου κι είμαι τόσο κοντά στης πεθυμιάς σου την τελευταία πνοή.

Να θανατώσεις ό,τι σε πονά με το σπαθί που κόβει γόρδιους δεσμούς σα δεν λύνονται κι ας το προσπάθησες!

Η απραξία δεν είναι μόνο απουσία δημιουργίας αλλά και σύνθεση ενέργειας!