Η γέφυρα όπου ο υλικός χρόνος συναντά τον ανθρώπινο της ψυχής στο σώμα του. Άυλο και ένυλο. Ύπαρξη και ζωή. Η αλήθεια γεφυρωμένη με τον ψεύτικο χρόνο.

Πέρασε η ώρα! Είσαι εκεί; Μόνον οι άλλοι… Η πόρτα εκεί. Είσαι ελεύθερος;

Ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου μόνο να δημιουργείς! Να μην είσαι ένα άβουλο ον έρμαιο των επιλογών των άλλων, επειδή ντράπηκες ή φοβήθηκες να πεις όχι!

Η εξίσωση της ψυχής είναι εκείνη που νομίζεις πως έχει τον μεγαλύτερο χώρο, μα ποιος είδε ψυχή και τη χώρεσε κάπου;

Πού είναι εκείνος ο χτύπος που μετακινεί βουνά; Πού έκρυψες το χτύπο που σου κόβει την ανάσα; Τώρα πια μόνο ο καπνός του τσιγάρου απόμεινε για να σε πνίξει κι αυτόν τον συνήθισες…

Τελικά η αγάπη νικά το χρόνο ή μήπως δεν την αγγίζει καθόλου, σαν να μην υπάρχει; Δεν παλεύει μαζί του! Δεν κάνει πόλεμο η αγάπη, ποιο το λάθος και ποιο το σωστό. Με τι είσαι καλύτερα ή χειρότερα, τι σου κάνει κακό και τι όχι.

Πάντα όμως υπάρχει το καλό μες το κακό και ανάποδα. Είναι εκείνη η ρημάδα η ισορροπία της ζωής. Ζωή μέσα από το θάνατο και την αναγέννηση.

Η ζωή πορεύτηκε μόνη, δε σώπασε! Η ζωή ράγισε τα κομμάτια της κι έφτιαξε το δικό της δρόμο! Άφησε το χρόνο στους ανθρώπους, εκείνη προχώρησε χωρίς φόβο.

Όλα θα ‘ρθουν στο χρόνο τους, έξω από λόγια πολλά κι ανθρώπους που θέλουν να γεμίζουν την ζωή τους χωρίς να τους νοιάζει με τι την γεμίζουν.

Να μοιάσεις σε κάτι που δεν είσαι. Να πεθάνεις αυτό που είσαι. Το σώμα να νικήσει την ψυχή! Να γίνει απέθαντο το σώμα.

Κι ο χρόνος φεύγει κυλά! Σε δουλειά, σε πρέπει, σε έχω τόσο καλά προγραμματισμένα, τόσο βολικά για όλους, μα μέσα σου κραυγάζεις. 

Έτσι κατέληξες εδώ, μόνος σε ένα δανεικό κρεβάτι, να παλεύεις να σωθείς από ένα λίγο πολύ! Μάταιο σου μοιάζει το ταξίδι, μάταιη η προσπάθεια!

Κι εκεί, στα λόγια που δεν ακούγονται, εσύ έπαψες να σαστίζεις! Έπαψες να νιώθεις μόνος από τέτοιες συμπεριφορές κι απομονώθηκες συνειδητά από όλους κι από όλα!