Για όλους τους Αυγούστους των αστεριών που τα χέρια μας ενώθηκαν στην αστείρευτη σιωπή της νύχτας.
Τον αγαπούσε τον βράχο εκείνο κι ας ήθελε να τρυπήσει το απαλό της δέρμα κιας ήταν εκτεθειμένος στη λύσσα των καιρών και στο ατελείωτο του ορίζοντα.
Η γυναίκα που έγινε Αγάπη
Το Μαζί
Η Πόρτα που Άνοιξε
Η Σιωπή του Άδη, η Αλήθεια του Ανθρώπου
Ο Ιερός μου Τόπος δεν κατοικεί… υπάρχει