Κι όμως βλέποντας την ευταξία, την ισορροπία και την τόση ομορφιά στη φύση  και στη «ζωή», νιώθω πως όποιος κιαν είναι ο Θεός, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπινους Θεούς, ακόμη τηρεί τους νόμους!

Ζουν χωρίς να ζουν, συνεχίζουν επιρρίπτοντας ευθύνες, χωρίς να λύνουν τα προβλήματα αλλά διατηρώντας τα, μετακυλίοντας την ευθύνη στο χρόνο!

Σε κανέναν δεν αξίξει καμιά απανθρωπιά, κανένα ψέμα, καμιά απάτη για να αλλάξει!
Μα αφού έτσι έγινε, τουλάχιστον κατάφερα ακόμη και μέσα από την σαπίλα σας να νικήσω!  

Έτσι πορεύεσαι άνθρωπε, ανάμεσα στο θέλω σου, που αναγνωρίζεις βαθιά μέσα σου πως πρέπει να αλλάξεις, να προχωρήσεις, μα έχεις να παλέψεις με το μεγαλύτερο θηρίο από όλα τα θηρία, εσένα! 

Πού πήγες άνθρωπε “υπέρτατο” ον της γης; Φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες και μια καταναλωτική ζωή που δεν εκπληρώνει πόθους και ανάγκες ψυχής παρά μόνο καταναλώνει και αδειάζει ψυχές και κάπου εκεί ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι…

Ευχή και κατάρα να είσαι δυνατός! Όποιος έχει κατακτήσει την δική του κορυφή φαίνεται σκληρός, άκαμπτος και μοναχικός κι ο κόσμος τον φοβάται. Ο δυνατός μιλάει λίγο και σωπαίνει πολύ. Δεν έχει ανάγκη επιβεβαίωσης από κανέναν επειδή έχει αυτογνωσία και γνωρίζει τα όρια και τους ορίζοντές του! Τους δυνατούς τους χτυπάνε όλοι για παραδειγματισμό. Τους…