Στην ένωση, στο εμείς, όλα Ένα…

Κοιτώ την βροχή που πέφτει. Εσύ μια απουσία που δηλώνει παρουσία σε κάθε σταγόνα. Τόσο μακριά μα τόσο κοντά, όπως η απόσταση της γης από τον ουρανό. Η βροχή τους συνδέει, τους ενώνει. Η βροχή ακυρώνει την απόσταση!

Εσύ. Εγώ. Η μοναξιά.

Τα σύννεφα ακίνητα μοιάζουν κι όμως ξέρω, τρέχουν να προφτάσουν το νερό που χαϊδεύει την γη. Ίσως αν ήμουν σύννεφο να ερχόμουν πιο εύκολα σε εσένα. Θαρρώ και πιο γρήγορα! Μήπως να γίνω σύννεφο να έρθω να σε βρω;

Εσύ. Εγώ. Ο χρόνος.

Για να περνάει γρήγορα ο χρόνος πρέπει να τον ξεγελάς! Να του κρύβεσαι πίσω από όνειρα και σχέδια που δεν ορίζονται από εκείνον. Οι ουρανοί ορίζουν την ζωή εκεί και θα πετάξω να έρθω σε εσένα!

Κι όσο πιο ψηλά πετούν οι σκέψεις τόσο λιγοστεύουν οι λέξεις κι ανοίγει πιο πολύ η καρδιά και η ψυχή πλάι στους ουρανούς!

Εσύ. Εγώ. Οι άλλοι.

Δεν υπάρχει σωστό σε συνωστισμένα πλήθη που μονίμως τρέχουν πίσω από κάτι. Φεύγω μακριά από εκεί κι από την άκρη των πολλών δεν πιάνομαι! Στην σκέψη σου βρίσκω την δύναμη, στην αντοχή μου την θεριεύω να αντέχει, μέχρι να σε ανταμώσει.

Εσύ. Εγώ. Η διαδρομή.

Το μόνο σωστό είναι η αλήθεια, η αγάπη και το Φως! Όλα τα άλλα τα υπολόγισα, είναι λάθος!

Όσο δύσκολο και να μοιάζει το μονοπάτι ετούτο, ανάθεμα κιας ζήσω με πληγές!

Δεν με φοβίζει τίποτα! Ας ζήσω πονεμένος, τουλάχιστον θα είμαι ολόκληρος! Θα έχω εσένα! Αυτή η σκέψη με γαληνεύει, μαζί με την δύναμη της θείας παρέμβασης για την ημέρα που όλα ενώθηκαν.

Εσύ. Εγώ. Η ένωση.

Η ένωση ουρανού και γης, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ήλιου. Κανείς δεν ξεφεύγει από εκείνον, παντεπόπτης της ζωής μας, της αλήθεια μας, της ένωσής μας.

Εσύ. Εγώ. Εμείς.

Δεν ορίζω το παρελθόν, να γυρίσω πίσω, να έρθω να σε βρω στο χθες. Δεν ορίζω το αύριο, να δεσμευτώ το για πάντα. Ορίζω μόνο το σήμερα, το τώρα κι αυτός είναι ο μόνος χρόνος που μπορώ να τον έχεις δικό σου! Είναι ο μόνος τρόπος να σου ορίσω το μαζί.

Πέρα από την πρόσκαιρη μοναξιά!

Χωρίς τον χρόνο να απειλεί!

Φυλακτό ετούτη η διαδρομή!

Στην ένωση, στο εμείς, όλα Ένα…