Για μένα θα είσαι το χθες που σβήστηκε από ανθρώπου χέρι, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ εκεί.

Κάπου κάπου αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί ζεις, γιατί υπάρχεις, γιατί στα χαμηλά όταν υπάρχει το εκεί ψηλά; Γιατί εσύ και οι άλλοι; Κι όμως συνεχίζεις…

Νομίζουν ότι αγαπούν οι άνθρωποι μα μόνο πληγώνουν. Νομίζουν ότι νοιάζονται μα μόνο θρέφουν το Εγώ τους. Νομίζουν πως είναι ειλικρινείς μα μόνο ξέρουν να φεύγουν.

Γιατί ο Έλληνας είναι ξεχασμένος στην ανδρεία των προγόνων του. Φουσκώνει με την αντίσταση που προέβαλαν άλλοι, όχι αυτός! Ο νεοέλληνας να μην χαλάει τη ζαχαρένια του!

Για όλους τους Αυγούστους των αστεριών που τα χέρια μας ενώθηκαν στην αστείρευτη σιωπή της νύχτας.

Όλη η ζωή του ανθρώπου μια μάχη να σκοτώσει την ψυχή του! Μια πάλη να αποδείξει πως μπορεί να την τιθασεύσει κι άλλοτε να υποκρίνεται πως δεν υπάρχει ψυχή ελεύθερη μέσα του.

Εσύ ένα σώμα που έχει χάσει όλα όσα ήταν εκεί! Αυτήν τη φορά όμως δεν έχει σημασία τίποτε! Το κενό είναι το καταφύγιο της.

Έτσι μόνος μεγάλωνες. Έτσι έμαθες να σε αγαπούν χτυπώντας σε. Μέσα σου δεν τόλμησες να πεις, εγώ έτσι δεν θα γίνω! Ο φόβος σε κυρίευσε. Ο φόβος σε κέρδισε.

Κι οι γύρω παρακολουθούν. Καλύτερα να σε δουν νεκρό παρά εκεί που ανήκεις. Κουράστηκες να τους σβήνεις κι εκείνοι σαν αόρατο μελάνι να εμφανίζονται μπροστά σου. Όλα είναι τόσο δύσκολα πια.

Η ψυχή μουδιασμένη, αποκομμένη κρύβει την αδυναμία τους να βρίσκουν λόγο να υπάρχουν κι όχι να ζουν.