Μοιραστείτε το άρθρο!

Η αναμονή για τη δικαίωση ατελείωτη. Ο δρόμος της ζωής δύσβατος. Πότε χάνεις την πίστη σου και πότε την ξαναβρίσκεις κάπου εκεί. Κρυμμένη σε ένα ξεχασμένο χαμόγελο, κουλουριασμένη σε μιας ανάμνησης τη γωνία, αραχνιασμένη και πάντοτε μονάχη. Προσπαθείς με κάθε τρόπο να σταθείς στα πόδια σου, να συνεχίσεις, μα η αδικία δεν σε πεισμώνει πια, σε καταβάλει, σε σταματά.

Οι σκέψεις πάλι εφιάλτες, πάλι δεσμώτες κι όμως μια Σκέψη μοναδική πως έστω και μέσα σε αυτή τη σαπίλα, υπάρχουν κάποιοι λίγοι που αντιστέκονται, σε κρατά ζωντανό.

Πόσο να συγχωρέσεις, πόσο να μη μιλήσεις, πόσο να κρατηθείς στα πόδια σου; Όση αγάπη κιαν έδωσες, όσα άνευ όρων κιαν πρόσφερες, οι γύρω σου ήταν τόσο διαφορετικοί, τόσο άγονοι στης καρδιάς τη γη.

Μαζί τους χάρηκες, αγκαλιάστηκες, μοιράστηκες μα στο τέλος το γεύθηκες το φιλί του Ιούδα και για το τελικό αντίο δέχθηκες και την προδοσία…

Ποιος κόσμος μεγάλωσε έτσι τους ανθρώπους, ποιος τους συντηρεί, ποιος ήλιος τους ζέστανε, ποιος χειμώνας τους πάγωσε την ψυχή; Η καρδιά μάλλον ανύπαρκτη, ένα όργανο χρηστικό για να λειτουργούν και μόνο τα υπόλοιπα. Η ψυχή έχει αποχωρήσει από καιρό…

Δηλώνουν προδομένοι οι άνθρωποι! Δηλώνουν αδικημένοι! Με ή χωρίς οικογένεια, με ή χωρίς αγάπη, με ή χωρίς υγεία, με ή χωρίς ζωή! Σταμάτησαν να νιώθουν οποιοδήποτε συναίσθημα τους οδηγεί στην ευδαιμονία! Έγινε παράνομη η ευδαιμονία, έγινε παράβαση η ευτυχία, έγινε αδίκημα η χαρά! Απαγορεύεται να νιώθεις πλέον καλά! Απαγορεύεται να νιώθεις ολόκληρος και στο κέντρο της ύπαρξής σου! Κάτι δεν κάνεις καλά σου λένε! Κάτι δεν έχεις καταλάβει!

Οι νόμοι των ανθρώπων άλλαξαν! Δεν γράφονται πια σε χαρτιά. Δεν επικυρώνονται με αποφάσεις! Τηρούνται πάντα και στην καθημερινή πράξη ευλαβικά! Αδικία, οφθαλμός αντί οφθαλμού, κριτική, εμπάθεια, μένος!

Πώς να νιώσεις ομορφιά όταν στη ζωή σου βάζεις μόνο ασχήμια; Πώς να έρθει η ευτυχία χωρίς να της φτιάξεις έναν χώρο στην καρδιά σου;

Οι νόμοι των Θεών τους μόνο παραμένουν ίδιοι. Οι νόμοι των Θεών τους δεν άλλαξαν ποτέ! Προσκυνούν σε αυτούς, προσεύχονται σε αυτούς, κρίνουν τους γύρω τους με αυτούς και κάποιοι σκοτώνουν για αυτούς…

Κι όμως βλέποντας την ευταξία, την ισορροπία και την τόση ομορφιά στη φύση  και στη «ζωή», νιώθω πως όποιος κιαν είναι ο Θεός, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπινους Θεούς, ακόμη τηρεί τους νόμους! Ακόμη επιδιώκει την δικαιοσύνη! Μα γινήκαμε τόσοι πολλοί οι άνθρωποι και ο Θεός ένας. Τις «εκφράσεις» του τις αγνοούμε πια και μέσα στο πολύ μας, επιδιώξαμε με τους ανθρώπινους Θεούς, να γίνουμε ακόμη περισσότεροι, ακόμη πιο τρανοί.

Κοίτα γύρω σου! Στους ουρανούς υπάρχουν όρια και διαβαθμίσεις και το Κακό έχει κανόνες!

Μόνο οι άνθρωποι αψηφούν, μόνο οι άνθρωποι πάντα νιώθουν πάνω από τους Θεούς και μόνο οι άνθρωποι θέλησαν να είναι Θεοί, πριν καν γίνουν άνθρωποι…

Κοίτα γύρω σου! Και ξεκίνα επιτέλους να φέρεσαι ως άνθρωπος!

Μοιραστείτε το άρθρο!