Μοιραστείτε το άρθρο!

Κάπου σε ένα βουνό κοντά στην πόλη ζούσε μια μικρή χελώνα. Η χελώνα ήταν μόνη εκεί! Δυστυχώς το βουνό ήταν ξερό γιατί κάποιοι άνθρωποι το είχαν κάψει για να χτίσουν σπίτια και τα μόνα ζώα που είχαν απομείνει ήταν μόνο ζουζούνια, μικρά πουλιά, σκουλήκια και σαλιγκάρια.

Η χελωνίτσα μας είχε δει ελάχιστες φορές άλλες χελώνες εκεί, γιατί η τροφή ήταν λιγοστή και όλες έφευγαν για μέρη εύφορα, μακριά από τους ανθρώπους!

-Αχ! Τι θα κάνω μονολογούσε, δεν αντέχω άλλο αυτή τη μοναξιά θέλω να έχω φίλες, φίλους δεν μπορώ να ζήσω εδώ μόνη!

Κι έκλαιγε, έκλαιγε τόσο παραπονεμένα!

Ένα μικρό σπουργίτι την άκουσε, τη λυπήθηκε και αποφάσισε να τη βοηθήσει.

– Τι έχεις χελώνα γιατί κλαις; Τη ρώτησε.

– Είμαι μόνη ευγενικέ κύριε σπουργίτι, δεν έχω σε κανέναν να μιλήσω, με κανέναν να παίξω!

– Και γιατί δεν βρίσκεις φίλους; Τη ρώτησε.

– Δεν ξέρω πού είναι οι άλλες χελώνες και όσες έχω δει ήταν απλά περαστικές! Είμαι τόσο μόνη!

-Θα σου πω εγώ το δρόμο για τις άλλες χελώνες. Πετάω μακριά και ξέρω πού βρίσκονται. Θα σου πάρει λίγες μέρες όμως με το καβούκι που κουβαλάς…

-Δεν με πειράζει σπουργίτι θα πάω όσο μακριά χρειαστεί.

Έτσι χελώνα και σπουργίτης ξεκίνησαν τον μακρύ δρόμο για το μέρος με τις πολλές χελώνες!

…συνεχίζεται…

Μοιραστείτε το άρθρο!