Μοιραστείτε το άρθρο!

Τι σε φόβισε να λέμε σ’ αγαπώ, να κάνουμε όνειρα, να κοιταζόμαστε χωρίς χρόνο. Τα όνειρα μαζί είναι δύναμη, κρατήσου!

Δεν έχει όρια η αγάπη. Συνεχίζεις να της βάζεις, να τη στριμώχνεις σε λέξεις όπως ουτοπία, γιατί στο τώρα δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ακυρώνεις το σύμπαν, τους αόρατους νόμους που οι άνθρωποι τόσο μικροί και λίγοι για να τους κατανοήσουν. Ποτέ τους δεν κατάλαβαν πως είχαν την ευκαιρία να τους φτάσουν, να γίνουν ένα σύμπαν οι ίδιοι! Μίλησαν για ψευδαισθήσεις και αρκέστηκαν στη δύναμη της φθαρτής ύλης τους. Στα κούφια χειροπιαστά που τα κρατάς και ξέρεις πως είναι θνητά όσο κι εσύ!

Ετούτο δεν είναι ψευδαίσθηση; Να χωράς την έννοια της ύπαρξης, ανάμεσα σε ό,τι πεθαίνει;

Όχι, δε συμφωνώ να γίνουμε αντανακλάσεις, προορισμένες να εξαφανιστούν, επειδή επέλεξε ο ένας να απομακρυνθεί από τα τείχη. Να ζούμε λες και τα ρίξαμε. Θαρρείς δεν υπάρχουν. Όχι δε συναινώ!

Τα τείχη είναι εκεί, οχυρό της δικής μας αδυναμίας.

Δεν είναι που πονώ, είναι που δε θες να σε αγαπώ. Δε θες να το γνωρίζεις, να το ακούς, να το νιώθεις. Την επαφή, τη διαγράφεις, τη σβήνεις και συνεχίζεις πλάι σε αυτά που ξέρασες, γιατί δε σου ταίριαζαν. Όμως αυτά συνεχίζεις να τα δηλώνεις ως βάση σου, από εκεί να περιμένεις βοήθεια.

Νομίζεις σκεπάζεται η ηχώ;

Εμείς κάναμε μόνο έρωτα ψυχών. Τώρα πια κάνουμε μια αναγκαία ανακωχή σωμάτων. Εκείνη που επιβάλλεται όταν η ζωή φοβάται το θάνατο και η ψυχή μειδιά.

Κι όσο το σκοτάδι βυθίζεται, τόσο η ζωή απομακρύνεται ακόμη πιο πολύ. Στην εκεχειρία μέλημα είναι οι νεκροί, οι τραυματίες και οι άμαχοι. Όταν λήξει συνεχίζεις να πολεμάς. Έχεις φυλάξει δυνάμεις. Έτοιμος να παλέψεις για την αλήθεια, για τη ζωή, χωρίς το φόβο της αρρώστιας, του θανάτου!

Στην ανακωχή προτεραιότητα δεν έχει τίποτα από αυτά. Δεν ξέρεις τι θα συμβεί, δεν υπάρχει σχέδιο, γιατί ανά πάσα στιγμή το ένα από τα δύο μέρη μπορεί να τη διακόψει. Μένεις ακίνητος και μουδιασμένος, παρακαλώντας να μη βρεθεί εκείνος ο ρομαντικός ονειροπόλος που θα ρίξει την πρώτη βολή!

Ανακωχή, εκεχειρία, ειρήνη, τα χωρίζει ο χρόνος, τα συνδέει η ζωή, τα εξαφανίζει ο θάνατος. Ο φόβος καταβροχθίζει και τα τρία σε μία στιγμή! Η ελευθερία ακυρώνεται. Η αγάπη παραγκωνίζεται.

Ο καθένας στη ζωή φοβάται για τους δικούς του λόγους. Φροντίζει να νιώσει πιο ασφαλής. Δεν είναι καλή η ασφάλειά μας, χρειαζόμαστε και βοήθεια! Μα και η βοήθεια έχει τις δικές της απώλειες. Είναι πιο οδυνηρές από την παραίτηση, μέχρι να έρθει η λύτρωση. 

Όταν ο άνθρωπος που φοβάται, νιώσει πως ο άνθρωπός του δε φοβάται, φοβάται πιο πολύ. Άλλοτε θυμώνει μαζί του άλλοτε τον θεωρεί τρελό άλλοτε νιώθει ευγνωμοσύνη, μα τελικά φεύγει.

Επιστρέφει στην ασφάλειά του, όπως την είχε ορίσει μέσα του, αυτήν που νόμιζε πως την ξέρασε. Δεν αναγνωρίζει κάτι άλλο ως ασφάλεια, γιατί φοβάται για το άγνωστο πέρα από τα δικά του όρια…

Επιστρέφει στη δική του ανακωχή, στη δική του ειρήνη.

Στη δύναμή του ή την αδυναμία του.

Όπως και να έχει, εκεί φοβάται λιγότερο, εκεί το όνειρο είναι νεκρό, εκεί τα όρια είναι υπολογισμένα…

Μοιραστείτε το άρθρο!