Κάτι λίγο θυμάσαι από εκείνο το φως. Κάτι λίγο από την αγάπη. Δυο εαυτοί παγιδευμένοι σε ένα σώμα. Ο ένας μόνο αγαπά, ο άλλος μόνο διώχνει.

Αποφορτίζουμε όσα μας πλακώνουν στους ανθρώπους γύρω μας. Δεν μας νοιάζει αν ο διπλανός μας πονά γιατί το κρύβει καλά. Φοβάται μην τον κρίνεις. Αυτό σου έμαθαν.

Όλες οι υπερβολές επιτρέπονται στις γιορτές μα κυρίως το ψεύτικο και το φτιαχτό. Αυτό που θα ξεπλύνεις το βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι σου. Σηκώνεις τα μάτια, κοιτιέσαι στον καθρέπτη, σωπαίνεις…

Λάμπουν οι άνθρωποι όταν επιτρέπουν στην αλήθεια να τους δείχνει πώς ζουν. Λάμπουν οι άνθρωποι όταν αποφασίσουν να παλέψουν για την ζωή! Όταν δεν παραδίδουν τα όπλα!

Η ένωση ουρανού και γης, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ήλιου. Κανείς δεν ξεφεύγει από εκείνον, παντεπόπτης της ζωής μας, της αλήθεια μας, της ένωσής μας.

Σκέψου! Υπάρχει άνθρωπος που τα έκανε όλα τέλεια σε όλη την πορεία της ζωής του; Υπάρχει άνθρωπος που δεν στάθηκε σε εμπόδια; Που δεν ήρθε αντιμέτωπος με τα λάθη του;

Κουλουριασμένος εκεί στη σπηλιά μου έδιωχνα κάθε φωνή μέσα μου που μου μιλούσε, “βγες έξω, στο Φως”.

Στην αγάπη δεν σε φοβίζουν τα χιλιόμετρα. Δεν σε εμποδίζει ο κακοτράχαλος δρόμος. Οι δρόμοι ανοίγονται διάπλατα να μπει μέσα η στιγμή.