Είναι εκείνο το ανάγλυφο στον πεσμένο από τα χρόνια κίονα. Περνάς κρυφά, να μη σε δει ο φύλακας, τα δάκτυλά σου από τις αύλακες. Ακουμπάς το παρελθόν, μοιάζουν με φλέβες που δεν τις νίκησε ο θάνατος!

Όλα θα ‘ρθουν στο χρόνο τους, έξω από λόγια πολλά κι ανθρώπους που θέλουν να γεμίζουν την ζωή τους χωρίς να τους νοιάζει με τι την γεμίζουν.

Όλα παιγνίδια στο δικό σου μυαλό, να νομίζεις ότι κινδυνεύεις από τον “γείτονα” κι ο Δούρειος Ίππος να είναι ήδη εντός, από δικό σου χέρι και από ξένο δάκτυλο…

Απουσία δεν τη λες. Παρουσία αδειανή, μια απάτη που μαίνεται γύρω τους. Νομίζουν πως τους βλέπουν οι άλλοι. Πιστεύουν πως έχουν αξία κι έτσι δεν τολμούν γιατί κάποιος πάντα βλέπει.

Κλάψε, χαμογέλασε, νιώσε πως όταν η ψυχή θέλει, μπορεί να μεταμορφωθεί σε δημιουργία και να ανθίζει, ποτίζοντας τους καρπούς της με τα θεικά νερά της Νέδας!

Η αγάπη ισορροπεί σαν νιώσει και τους δυο στο μαζί. Η αγάπη μηδενίζει και ξεκινά από την αρχή.

Να μοιάσεις σε κάτι που δεν είσαι. Να πεθάνεις αυτό που είσαι. Το σώμα να νικήσει την ψυχή! Να γίνει απέθαντο το σώμα.

Αυτές οι επιλογές του ανθρώπου;
Να τολμήσει ή να φοβηθεί;
Τόσα λίγα είναι τα σύμπαντα; Του φόβου και της τόλμης; Αυτός είναι ο προορισμός του;

Οι ζωές των ανθρώπων φαίνονται διαφορετικές καμμιά δεν είναι ίδια. Μόνο κάτι βλέμματα, μόνο κάτι σιωπές, μόνο κάτι αγγίγματα πλησιάζουν το ένα το άλλο.

Εγώ τα φτέρωσα τα φτερά μου! Μόνη τα κέρωσα! Μόνη τα πέταξα! Μόνη τους έδωσα αγέρα να ανασάνουν!

Θες το καλό μου μου λες! Θέλεις να ζήσω λες! Θέλεις να σεβαστώ τη ζωή. Μου μιλάς για ατομική ευθύνη…

Δεν ορίζεις τις πράξεις σου χωρίς μιαν Άνοιξη να ανθίσει την ψυχή σου! Δεν ορίζεις τις πράξεις σου χωρίς αγάπη!

Ας μονιάσουμε επιτέλους! Ας κρατήσουμε ψηλά την Αγάπη και το Φως! Αυτά τα δύο δεν έχουν θρησκεία! Δεν καλουπώνονται! Δεν βολεύονται!

Όταν τελειώσει αυτό όλα διαφορετικά! Ένας καινούργιος κόσμος. Ασφαλής και τακτοποιημένος. Όπως οι 4 τοίχοι σου. Όπως η ζωή σου πριν κλειστείς μέσα.