Αυτά τα παιδιά με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος, δεν αισθάνθηκα ξένη, μα μέρος μιας ονειροχώρας που ήθελα τόσο πολύ να είναι έτσι όλη μου η ζωή!

Μην σταθείς πουθενά! Μόνο κράτα το χέρι μου σφιχτά κι όσα θα ‘ρθουν, μαζί θα τα διαβούμε, γιατί έτσι το δάκρυ είναι πιο ελαφρύ και σβήνει εύκολα τη θλίψη από τα μάτια σου.

Μόνο η αγάπη ξεχωρίζει ακλόνητη κι αγκαλιά με τον χρόνο και η φύση σου αγκαλιά με το φευγιό της…

Να αφήνεσαι, να μην αντιστέκεσαι, να νιώθεις, να γεμίζεις και να αδειάζεις, μα ποτέ μα ποτέ μη πεις τα είδα όλα, τα έμαθα όλα! 

Τι να διαλέξεις, τι να αφήσεις; Όλα αντιφατικά και απομονωμένα, σαν έρχεται η στιγμή να ενώσεις τα κομμάτια σου. Μια απόφαση τόσο δύσκολη!

Κανείς μας δεν γνωρίζει τίποτα, επαίτες του μέλλοντος του ενός και του άλλου γινόμαστε κάθε μέρα, γιατί δεν μας αρέσει να ζούμε σαν μετέωρες δροσοσταλίδες στην πρωινή καταχνιά.

Ελλάδα, γυναίκα του σήμερα…
Η φωνή σωπαίνει, κρίση προ των πυλών.
Ανησυχία για το σήμερα, φόβος για το αύριο!

Η ζωή έξω από το τι θα πει το σόι, τι θα πουν οι φίλοι των γονιών σου, πώς θα το πάρει ο δίπλα κι ο παραδίπλα και…. 
Ε, δεν πάνε όλοι στον αγύριστο; 

Κι όσο αφήνομαι στην ελπίδα, τόσο απομακρύνομαι από τα όνειρά μου κι αποχωρίζομαι της ζωής τη λαχτάρα, της ζωής το κυνηγητό στο χαμόγελο, το παιχνίδισμα του ήλιου με το σκοτάδι μου, τις ισορροπίες στο μπορώ και το θέλω. 

Εκεί, αισθάνθηκα πως οι άνθρωποι αυτοί είναι σίγουρα πλάσματα του Θεού της δημιουργίας, της ένωσης και της αγάπης και πως εμείς οι υπόλοιποι είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, υπάνθρωποι, γεμάτοι πάθη, ζήλια, μνησικακία και εγωκεντρισμό! 

Κάποιες καταστάσεις δεν τελειώνουν απλά αλλάζουν επίπεδο, διάσταση. Αλλάζεις μοιραία κι εσύ μέσα από αυτές και τίποτα δεν θυμίζει το χθες. Τα «πρέπει» γίνονται «χρειάζεται» και τα «γιατί» γίνονται «επειδή»…. Αν θες αληθινά κάτι να μην τελειώσει, αν δεν είσαι έτοιμος να το αφήσεις, απλά δώσε του τον χώρο που έχει ανάγκη για να κινηθεί.

Όσο ο αχίνοπας ανθίζει, τόσο ο χειμώνας καλά κρατεί! Ανθοφορία μέσα στο χειμώνα και πλάι μια φωτιά…
Δυο στιγμές στον ίδιο χρόνο, τόσο ετερόκλητες, τόσο αντίθετες και μοναχικές σαν τις ζωές μας… 

Όσο η συνείδησή σου είναι καθαρή, κανένα σκότος δεν μπορεί να σου κλέψει το φως σου κι όσα κλάπηκαν έπρεπε να φύγουν από την ζωή σου για να καθαρίσει η βρωμιά που σου έκρυβε τον δρόμο και δεν σε άφηνε να προχωρήσεις!