Ζούμε σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι είτε σωπαίνουν απομονωμένοι και φοβισμένοι είτε φωνάζουν προς πάσα κατεύθυνση. Έχει χαθεί το μέτρο! Έχει χαθεί η επικοινωνία και η διάθεση να συναντηθούμε σε ένα κοινό σημείο!

Μην φοβάσαι το σκοτάδι που βλέπεις μέσα από τα μάτια των ανθρώπων, φοβούνται κι εκείνοι, γιαυτό σπάνε τα γυαλιά και περπατούν μειδιάζοντας! Γνωρίζουν καλά πως έτσι δεν ξορκίζουν το κακό!

Μη ζεις με τη μιζέρια που σου επιβάλλουν οι γύρω σου! Να ζεις με όση χαρά εσύ επιθυμείς στη ζωή σου!

Ο άνθρωπος προτιμά να κοιτάζει μια οθόνη από ένα παράθυρο. Τον ενοχλούν οι ακτίνες του ηλίου, μα δέχεται το φως της οθόνης. Αυξάνει και την φωτεινότητα για να βλέπει καλύτερα…

Το μοναδικό πράγμα που μου ζήτησες ήταν να μην φύγω ποτέ από τη ζωή σου. Νυχτώσε πάλι! Εσύ πρόλαβες να φύγεις πρώτος κι εγώ δεν πρόφτασα να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Σα να μην ήθελες να το δεις να πραγματώνει!

Σωπαίνεις πολύ σαν γνωρίσεις τη ζωή! Δεν έχεις ανάγκη από ήχους! Δεν έχεις ανάγκη τη μουσική να σπάει σε κομμάτια τους στίχους.

Σ’ αγαπώ γιατί μου θυμίζεις το φως μέσα μου. Γιατί η ψυχή μου γαληνεύει στη σκέψη πως μπορώ να φωτίσω τη ζωή μου πιο αληθινά!

Καμμία Σελήνη δεν κλέβει εκεί από κάπου φως, να φέξει στις ψυχές τους. Αποδυναμώνομαι, χάνω το δρόμο μου διανύοντας μες σε ατελείωτα χιλιόμετρα της ζωής μου το χθες.

Για να φτάσεις στην αλήθεια πρέπει να είσαι έτοιμος να αφήσεις πίσω ό,τι διδάχθηκες εως τώρα από το σύστημα!

Κόντρα στο σκοτάδι αν σταθείς, τότε θα φανεί η Αλήθεια! Δεν τυφλώνει το σκοτάδι κι όσο το ζεις τόσο καλύτερα βλέπεις γύρω σου.

Κουράστηκες! Θέλεις για λίγο να μην είσαι εσύ η ζεστασιά, να μην είσαι εσύ η ώθηση, να μην είσαι εσύ η πίστη!

Ποτέ δεν μέτρησα τις στιγμές μας με χρόνο. Δεν τις μέτρησα καν! Δεν χρειάστηκε να μου λείψει κάτι για να σε νοσταλγήσω! Τα έχω όλα μέσα μου!

Τα λόγια στις ζωές των ανθρώπων είναι τόσο εύκολα, τόσο απλά! Αν υπήρχαν συνέπειες για κάθε κουβέντα που ξεστόμιζαν οι άνθρωποι χωρίς να την σκέφτονται και να την φιλτράρουν; Άραγε θα την έλεγαν;