Η ομορφιά του Κάτω Κόσμου είναι η σιωπή του.
Η κραυγή του ανήκει σε όσους δεν βλέπουν.

Οι λέξεις που κατοικούν στον κόσμο των ανθρώπων δεν είναι εκείνες που μπορούν να αγγίξουν την ιεροτητά του όσο και να θέλουν.

Πόσο μπορεί να εγκλωβίζει μια αγκαλιά;
Πόσο στενάχωρο μπορεί να γίνει το γεμάτο;
Πόσο η αγάπη μοιάζει φυλακή, όταν ο πόνος έχει γίνει εξάρτηση.

Λύτρωση ο θάνατος, λύτρωση και η ζωή. Στη διαδρομή ο στόχος είναι ίδιος με τον αγώνα, λυγίζει κάθε μαχητή.

Είναι που ο ζωγράφος σε έσβησε από τον πίνακα κιας ήσουν μέρος του τοπίου. Η κραυγή σου το έκαιγε. Η σιωπή σου το άδειαζε. Όσο άντεξε το μαζί άλλο τόσο το χώρια του έταζε, γιαυτό πήρες τα δικά σου πινέλα.

Μετά μιλάμε για μοναξιά, για εγκατάλειψη, για αποξένωση, όταν εμείς οι ίδιοι πρώτα αφαιρέσαμε το μαζι! Εμείς με τα ίδια μας τα χέρια!

Και ναι, κάθε επιλογή έχει συνέπειες! Όλη μας η ζωή είναι συνέπεια επιλογών! Δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς; Δεν έχεις δικαίωμα να πεις κουράστηκα; Να παραιτηθείς. Να απέχεις; Να θες να σταματήσεις; Να θες να επιλέξεις κάτι άλλο;

Αγαπώ τον τρόπο σου, τον κόσμο σου, αγαπώ εσένα κι αυτό προστέθηκε κομμάτι σε εμένα. Σε αυτό που δεν είχα γνωρίσει για εμένα, μέσα από την αγάπη προς έναν άλλον άνθρωπο.

Ο κόσμος μπούχτισε από ξύλινες στεγνές δηλώσεις του τύπου «η έρευνα θα φτάσει ως το κόκαλο» “θα τιμωρηθούν οι ένοχοι”! Ολα αυτά είναι παραφωνία στα αυτιά του!