Άνθρωπε βγες από τη σπηλιά σου!
Μοιραστείτε το άρθρο!
Ποιες ψευδαισθήσεις μου κρατούσες Ποσειδώνα σε ετούτη την πτώση; Ήταν νερά βαθιά ή έβλεπα τον ορίζοντα κι από τον κάματο τα πόδια μου πατούσαν στη γης μα ένιωθαν πως αιωρούνταν. Μέσα στης θάλασσας τα αβαθή νόμιζα χαμένη ήμουν και τελικά δεν είχα καν αποχαιρετήσει την ακτή.
Έσπασα το παλιό καλό κρασί και ήταν θαρρούσα η αρχή, ήτανε τα κύματα που με καλούσαν έλα, ήτανε η μέθη της αρμύρας στα χείλη μου.
Πάλεψε με ανδρεία η Αθηνά! Το δόρατο ψηλά, ο νους της μπρος σε κάθε βήμα. Πάγωσε τα πάντα η Μέδουσα, ένωσε τους δυο κόσμους μου.
Θεατό κι αθέατο!
Αλήθεια και πραγματικότητα!
Ζωή και θάνατο…
Ο Δίας γελούσε. Κανείς σοφότερος από τον Έναν, κανείς πιο δυνατός από τον καρπό της ένωσης.
Ο Ουρανός ασάλευτος δεν μου ‘δειχνε ούτε μπρος ούτε πίσω, περίμενε με καρτερία τους καρπούς να γεννηθούν. Έσπερνε, έσπερνε μόνο έσπερνε.
Κι οι άνθρωποι έτρεχαν να σωθούν, μόνο νερό αντίκριζαν.
Κι οι σταγόνες διψούσαν να γεννήσουν ζωή.
Κι εγώ περιμένοντας να βυθιστώ μάταια.
Οι Θεοί μόνο κρατούν την Τύχη των ανθρώπων. Κράτα τα δάκρυά σου άνθρωπε, δεν ωφελούν!
Η μάχη μαινόταν ακόμη. Ακούνητα όλα μα η ψυχή τους ζωντανή. Μόνο στο σώμα ταξιδεύει η ψυχή.
Μόνη της, ανήκει στον αιθέρα, σκόρπια μα συνδεδεμένη ταυτόχρονα.
Ο Ποσειδώνας δεν σταμάτησε να χτυπά την τρίαινα καλώντας όλα τα θηρία του βυθού εντός μου.
Να φοβηθώ και να τολμήσω. Να φοβηθώ και να χαθώ.
Αυτές οι επιλογές του ανθρώπου;
Να τολμήσει ή να φοβηθεί;
Τόσα λίγα είναι τα σύμπαντα; Του φόβου και της τόλμης; Αυτός είναι ο προορισμός του;
Και αν σταθεί ακίνητος; Και αν δεν ζητήσει τίποτα; Μηδέ αλήθεια μηδέ ψέμα. Μηδέ δάκρυ μηδέ χαρά. Εκεί ακίνητος στο χρόνο σα να τον σταματά, σα να τον αγνοεί;
Ποιος τόλμησε να αγνοήσει το χρόνο;
Να παραμερίσει την ψευδαίσθηση, να παραμερίσει τη λογική. Να είναι, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να αποδείξει το οτιδήποτε! Χωρίς να χρειάζεται να είναι κάτι. Χωρίς να έχει πρόσωπο.
Έχει πρόσωπο η ζωή;
Οι άνθρωποι τη φυλακίζουν σε εικόνες, σε στιγμές που θέλουν να κρατήσουν για πάντα. Πετούν τα όσα τους στεναχωρούν κι άλλοτε τα θάβουν αφήνοντας μια χαραμάδα ανοιχτή για να μπορούν να ανασάνουν! Ακόμη και τα σκοτάδια για να υπάρξουν χρειάζεται να αναπνεύσουν. Να αποκτήσουν ζωή!
Αναπνοή, το μοναδικό πρόσωπο της γήινης ζωής!
Τα κύματα ανταριάζουν. Κανείς Θεός δεν αντέχει ετούτες τις σκέψεις.
Νεκρός ή ζωντανός να είναι το ίδιο.
Μπροστά ή πίσω να είναι το ίδιο.
Λάθος ή σωστό να είναι το ίδιο.
Ζωή ή θάνατος να είναι το ίδιο.
Άνθρωπε βγες από τη σπηλιά σου!
Μοιραστείτε το άρθρο!
