“Πρέπει να συνεχίσεις” όλα σου φωνάζουν, μα εμπρός σου γκρεμός…
Μοιραστείτε το άρθρο!
Παλεύεις με τα πρέπει, μόνο που δεν είναι τα δικά σου. Δεν είναι το δικό σου δίκαιο, δεν είναι το δικό σου θέλω.
Αντοχής εκπνοή, ο ουρανός δεν φτάνει να σου φουσκώσει τα στήθια ζωή. Λύγισαν όλα σαν ένα σίδερο που χάνει την δύναμή του πλάι στη φωτιά.
Εσύ μόνο με το δάκρυ σου πάλεψες να την σβήσεις, ακόμη δεν στέρεψε. Ακόμη κλαις, μα η πυρκαγιά καίει τα πάντα γύρω σου. Είναι ο τρόπος το σκοτάδι να μαυρίσει το φως.
Τα πρέπει στραγγαλίζουν όνειρα, βλέμματα, αλήθειες, εσένα. Το Εγώ επιστρέφει να αποτελειώσει το υπόλοιπο της ζωής σου κι εσύ αυτό το βαπτίζεις προχωρώ!
“Πρέπει να συνεχίσεις!”
Σώθηκε το κουράγιο, πληγώθηκε η αλήθεια, ξεμακραίνει η στεριά. Μια σιωπή βαριάς στιγμής που πλησιάζει μα δεν είναι η ώρα της φωνής σου. Χωρίς λαλιά ακόμη. Δεν βγαίνει, τα ‘χει όλα μέσα της διάσπαρτα και μόνα.
Πρέπει και θέλω παγιδευμένα σε ασφυκτιούν. Σαν τον καθρέπτη που σπάει. Η πτώση που παίρνει μαζί είδωλο και πρόσωπο. Δεν σώζονται τα κομμάτια, δεν ενώνονται τα θρύψαλα.
Δεν βλέπεις πώς είσαι, ποιος είσαι…
Δεν βλέπεις ποιος είναι, πώς είναι…
Χωριστά οι δυο σας χωρίς αντανάκλαση. Τώρα, μόνο το φως θα δώσει τις αλήθειες. Το σκοτάδι πάντα άνανδρο. Αυτό σε κομματιάζει, αυτό δεν βολεύεται να ενώνεται με το φως, να γίνετε ένα.
Η ζωή δεν είναι μεγάλη, δεν είναι μικρή, όση αντέξεις και αποφασίσεις να ζήσεις είναι μόνο. Μικραίνει όταν χαίρεσαι, μεγαλώνει όταν πονάς κι αυτήν την απόσταση την φτιάχνεις με τα ίδια σου τα χέρια.
Ο χρόνος χάνεται όσο μπορείς και θέλεις.
Θέλεις; Γιατί όσο θέλεις θα μπορείς. Καμμία προσπάθεια δεν είναι αρκετή μέχρι να φτάσεις στον στόχο σου. Τον γνωρίζεις;
Εσύ και η ψυχή σου, δυο ήλιοι ενωμένοι, καταρράκτης κάθαρσης τα παρασύρει όλα στο διάβα του. Δεν κρύβεται η λάμψη, δεν φυλακίζεται μέσα σου χωρίς να κινδυνέψεις. Ένα η ψυχή με το σύμπαν, ένα οι κόσμοι του ουρανού με την γη.
Λαβύρινθος για τους πολλούς, Μινώταυρος που μαίνεται ψυχές και φόβους. Μίτος για εσένα το φως, διώχνεις την Αριάδνη μακριά να μην φανεί πως ξεχωρίζεις από το πλήθος.
Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού με το φως και το σκοτάδι σου.
Σκοτάδι και φως, στιγμές στης ψυχής την ανάβαση άλλοτε για να αγγίξει το θείο κι άλλοτε για να παγιδευτεί στους πιο κρυφούς της εφιάλτες.
Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού και συλλογίζεσαι τα πρέπει.
Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού και συλλογίζεσαι τα θέλω .
Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού Εσύ με το Εγώ σου.
“Πρέπει να συνεχίσεις” όλα σου φωνάζουν, μα εμπρός σου γκρεμός…
Μοιραστείτε το άρθρο!
