Μοιραστείτε το άρθρο!

Σε έναν κάβο καθισμένος ανάμεσα στο τι θέλεις και το τι μπορείς προσμένοντας Ανάσταση νεκρών.

Ανήμπορος να προχωρήσεις μουδιασμένος από ετούτη την πεθυμιά να υπερβείς εσένα. Καρτερείς την Ανάσταση θαρρείς πως πέθανες. Θαρρείς πως ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Ζεις με τη ιδέα του θανάτου. Εκεί τελειώνεις, εσύ πουθενά. Το Αθάνατο μέσα σου νεκρό και παγωμένο. Η ψυχή σε απομόνωση.

Συνεχίζεις, μόνο αυτό μπορείς. Δεν προχωράς, βηματίζεις σε κάτι που μοιάζει παρακάτω, αυταπάτης εικόνες η ζωή. Κύκλους κάνεις γύρω από τα ίδια λάθη. Τα κρατάς σφιχτά και συνεχίζεις. Φοράς τα λόγια τους στα αυτιά σου και πας αγνοώντας τις αλήθειες που βουίζουν οι άνεμοι.

Προχωράς; Μόνο συνεχίζεις. Τη ζωή λίγοι έχουν τη δύναμη να την τερματίσουν, οι σκέψεις βαραίνουν τα χέρια. Τα πρέπει ζητούν εξιλέωση στη γη και τα θέλω αδύνατα για των Θεών τη διαδρομή. Θνητός ήρθες, θνητός φεύγεις. Η Ανάσταση είναι για τους νεκρούς, για τον άνθρωπο που ελπίζει πως την επόμενη φορά θα σταθεί αντάξιος της ζωής.

Ήρθες. Τι συνάντησες; Τι κράτησες; Τι έμεινε να φωτίζει την ψυχή σου; Σκιά; Φως; Σκότος; Μην απαντάς σε ακούει Εκείνος που τα ακούει όλα!

Σώπασε αν δεν μπορείς να την πράξεις, η Αλήθεια δεν σκλαβώνεται μόνο μες της ψυχής την ανάγκη. Στραγγαλίζεται η ψυχή, μικραίνει ο άνθρωπος καρτερώντας την Ανάσταση των νεκρών θαρρείς πως είναι ήδη στον τάφο.

Και η ζωή γελά! Και η Αλήθεια γελά! Ανασταίνεται ο ζωντανός ή ο νεκρός; Υψώνει ανάστημα η ψυχή ή έρμαιο του θανάτου στη σκέψη των ανθρώπων φυλακίζεται;

Μόνος ανάμεσα σε μόνους που υποκρίνονται κι εκείνοι, δίνεις το φιλί της Αγάπης, μα η καρδιά σου καρφί μπήγει πιο βαθιά σε κάθε φιλί την Αλήθεια. Γνωρίζεις μα σωπαίνεις. Γνωρίζεις και συνεχίζεις να προχωράς προς το θάνατο καρτερώντας μιαν Ανάσταση.

Κανείς σου λένε δεν γνωρίζει το τέλος κι όμως στο μυαλό του ανθρώπου το τέλος είναι ο θάνατος! Αφήνει στην άκρη τη ζωή που είναι η Αρχή παίρνει το θάνατο, το τέλος, από το χέρι και οδεύει παραιτημένος. Όλα ίδια τα βλέπει πια. Νεκρά, αδειανά μα εκεί παραμένει προσδοκώντας Ανάσταση νεκρών, θαρρείς πέθανε και καρτερεί με λαχτάρα να ξαναγεννηθεί…

“Ίσως το φως νάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.”
Καβάφης

Μοιραστείτε το άρθρο!