Χωρά Εγώ στην αγάπη;

Τόσες πολλές προϋποθέσεις για την αγάπη! Τόσα πολλά “πρέπει” και “δεν” σε μια πρόταση για την αγάπη! Όλα τα χωρούν οι άνθρωποι εκεί!

Η σκέψη τους, ο λόγος τους ένα “αλλά” κι ένα “δεν” για την αγάπη! Ένα “δεν” για τον άνθρωπο που λένε πως αγαπούν, γιατί τελικά μόνο θέλουν, σκέτο θέλουν! Το θέλω της κτήσης, το θέλω της προσωπικής ιδιοκτησίας και της εξυπηρέτησης πρωτόγονων ενστίκτων, των παθών και της εγωιστικής επιβεβαίωσης πως κάτι το έκαναν δικό τους! Το Εγώ παντού, το “μαζί” πουθενά και αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παραπονιούνται πως δεν κατάφεραν να βρουν την αγάπη! Γιατί την ψάχνουν σε λάθος μέρος! Την ψάχνουν εκτός τους, ενώ βρίσκεται μόνο εντός τους!

Ο κόσμος δεν ξέρει να αγαπά για αυτούς, μα ο κόσμος για τον οποίον μιλούν, είναι ο κόσμος που καθρεπτίζεται στη ζωή τους μέσα από τις πράξεις τους! Συνειδητά συνήθως ή και ασυνείδητα θα διαλέξουν τελικά με γνώμονα την κοινωνική τους θέση, την οικονομική επιφάνεια, και την εξωτερική εμφάνιση κάνοντας πέρα τον παράγοντα νιώθω! Η ζωή μας έχει καταντήσει ένα δοχείο προσωπικών συμφερόντων, ανοιγμένο από κάτω! Βάζουμε, βάζουμε και τελειωμό δεν έχει! Διασπούμε το μαζί από “ένα” σε δύο, σε πολλά, χάσαμε τις έννοιες, τις εγκαταλείψαμε για να ικανοποιήσουμε μόνο το Εγώ μας! Χωρά Εγώ στην αγάπη;

Μπερδέψαμε τη συνεύρεση με την ένωση και την απόλαυση με την αγάπη! Την ομαδοποιήσαμε την αγάπη, την τοποθετήσαμε στην κοινωνική θέση, στην ομάδα, στη φατρία, στη θρησκεία, στο κόμμα, σε καταστατικά, σε συμβόλαια, στο Εγώ μας…

Ξεριζώσαμε την αγάπη από τις καρδιές μας και την ριζώσαμε μες στο μυαλό μας! Σταματήσαμε να νιώθουμε με την καρδιά κι αρχινίσαμε να νιώθουμε με το μυαλό!

Ρημαδιασμένο μυαλό που ζεις μες στις ψευδαισθήσεις και την θεατή πλευρά της ζωής! Σου δώσαμε τέτοια υπεραξία, ακυρώνοντας κάθε ομορφιά μέσα από τις αόρατες αισθήσεις!

Γεύομαι, αγγίζω, οσφραίνομαι, ακούω…

Όλα γίναν βλέπω…

Τώρα πια δεν έχει γυρισμό! Κρατάμε οθόνες στα χέρια μας μόνο για να βλέπουμε, γεμίσαμε οθόνες τα σπίτια μας μόνο για να βλέπουμε. Το βολικό όμως… Εκείνο που όταν δεν σου αρέσει πατάς το κουμπί και το αλλάζεις ή απλά το κλείνεις!

Έτσι καταντήσαμε και στην αγάπη! Γρήγορα συμπεράσματα, γρήγορα περάσματα, εφήμερες ζωές, σαν το κουμπί της πανάκριβης οθόνης μας!

Χωρά το χρήμα στην αγάπη;

Κι εγώ εδώ, να γεμίζω αράδες χρόνια κι αποτέλεσμα κανένα! Απέτυχα κι εγώ, αποτύχαμε όλοι ή σχεδόν όλοι, μόνοι κι απόμακροι να γράφουμε και να μιλάμε για την αγάπη που δεν υπάρχει πια! Ξεμείναμε να αναπολούμε, γιατί στο δια ταύτα κανείς δεν υποχωρεί! Κανείς δεν κάνει πίσω! Κανείς δεν απλώνει το χέρι στον κόσμο του αλλού! Κλεινόμαστε ολοένα στην ασφάλεια του δικού μας κόσμου, της δικής μας οθόνης, του δικού μας πληκτρολογίου και στεκόμαστε πότε πότε παραπονούμενοι και θιγμένοι που πια αγάπη δεν υπάρχει!

Δεν θα ρωτήσω γιατί! Βαρέθηκα τα γιατί! Με κούρασαν τα γιατί! Κανένα νόημα δεν βγήκε έως τα τώρα κιαν βγήκε, καμία πράξη δεν τόλμησε να μας βγάλει από το τέλμα μας! Από την απομόνωση! Από το Εγώ μας!

Ξεκινώ συνειδητά δίνοντας ότι μου ζητούν! Δεν θέλω κανένα γινάτι να ρίχνει άγκυρες στη ζωή μου για εμένα. Όταν το πάρουν, θα φύγουν! Πάντα φεύγουν όταν αποκτήσουν την δική τους προβολή, το δικό τους μερίδιο στο Εγώ, την δική τους επιλογή στην οθόνη…

Δεν ξέρω τι θα μείνει στο τέλος!

Ίσως το να διώξω, με κάθε τρόπο το σκάρτο και παρασιτικό από τη ζωή μου, κάπου να με οδηγήσει!

Ναι! Από αυτό θα ξεκινήσω! Αφού η αγάπη που δίνω, η αγάπη που μιλώ, η αγάπη που αγγίζω δεν αναγνωρίζεται ως αγάπη μα ως αδυναμία, την ακυρώνω!

Τελείωσα με την αγάπη μου! Θα ακολουθήσω τους δικούς σας κανόνες κιας γκρεμιστούν όλα! Κιας καταστραφούν στα πάθη των εφήμερων Εγώ, στις πύλες του Κάτω Κόσμου που κατακλύζει τις ζωές σας! Μα ίδια με εσάς δεν θα γίνω! Μόνο θα σας προφέρω την αγάπη στα μέτρα σας! Άλλωστε δεν κρατά πολύ!… Κρατά μέχρι το επόμενο θύμα και το επόμενο και το επόμενο! Όταν σκοτώσεις κάθε άνθρωπο γύρω σου ανθρωπάκο, τι θα μείνει, έχεις αναρωτηθεί; Όταν όλα γύρω τα κάνεις δικά σου, άραγε τι θα απομείνει;