Το λιμάνι της καρδιάς μου!

Ανατέλλω την αγάπη και δύω κάθε χθες ψεύτικο που πλήγωνε τα στήθια μου, φυλάκιζε την ανάσα μου και κρατούσε το δρόμο μου για το αύριο κλειστό. Και τώρα δα, να, περπατώ ανάμεσα στους δρόμους με τα φύλλα που θροίζουν τραγούδια για ταξίδια μακρινά από ετούτο το μέρος, μακριά από όσα δεν με αγάπησαν ποτέ. Κι όσο ανατέλλω της αγάπης ξημέρωμα, ο χρόνος ακυρώνει κάθε στιγμή, κάθε πόνο, όλα τα διώχνει μακριά.

Συνεχίζω να περπατώ, δεν σταματώ, μα νιώθω πως ο μόνος τρόπος για να πάω σίγουρα μπροστά, είναι να σταματώ για λίγο να κοιτώ στο χθες, για να ξέρω πως απομακρύνομαι από εκείνο. Πόρτες δεν κλείνω, μηδέ παράθυρα, όλα ανοιχτά να ξέρω πως προχωρώ με την επιλογή και όχι με την επιβολή! Πόσοι φυλάχτηκαν από μια πόρτα σφαλιστή και πόσοι πλήγιασαν τα δάκτυλά τους στις σιδεριές για να γυρίσουν πίσω; Κανένα πρέπει μην κρατάς στην καρδιά σου, κανένα στην ψυχή!

Η ζωή των ανθρώπων μια θάλασσα είναι. Όλοι μας κάποια στιγμή βρίσκουμε έναν κάβο για να δέσουμε, ένα λιμάνι για να αράξουμε έχοντας ζήσει τρικυμίες, νηνεμίες και ενίοτε έχοντας πέσει σε ξέρες. Πότε εκείνες που υψώναμε οι ίδιοι και πότε εκείνες που έριχναν οι άλλοι ως μπάζα στον δικό μας δρόμο. Ξέχασέ τα όλα αυτά καρδιά κι άσε τα πίσω ψυχή μου, μάταιος ο δρόμος των αναμνήσεων τούτων! Έμαθες όσα έμαθες, προχώρα τώρα, ήρθε η στιγμή σου!

Πατώ ξανά στα πόδια μου! Φτάνουν οι κατηγόριες στα αυτιά μου, φτάνουν οι ενοχές στην ψυχή μου, η χειραγώγηση της καρδιάς μου. Δεν πάει άλλο! Κουράστηκα πολύ! Πατώ ξανά στα πόδια μου και προχωρώ, όχι για να φύγω μακριά από το χθες, γιατί εκείνο με οδήγησε ως εδώ, μα γιατί θέλω επιτέλους να συνεχίσω και πίσω να μην ξαναγυρίσω να το ξαναζήσω! Όχι άλλο χθες, μόνο σήμερα, μόνο αύριο, μόνο μπροστά! Στους βάλτους ποτέ ξανά! Μόνο στις θάλασσες και μόνο πλώρη για καινούργιους προορισμούς, έχοντας στην καρδιά το λιμάνι που με έκανε δικό του για πάντα, το λιμάνι της καρδιάς μου!