Μοιραστείτε το άρθρο!

Φτέρωσα στις πλάτες μου τα πιο δυνατά φτερά κι αλάργεψα από της στεριάς μου την ξεραμένη γη.

Θέλω να σταματήσουν οι σκέψεις να περνούν γύρω μου, δίπλα μου, εντός μου κι αφήνομαι στου αγέρα την άυλη ζωή.

Κι όσο φεύγω μακριά τόσο όλα ξεκαθαρίζουν τον προορισμό μου, το όνειρό μου. Τα μικρά του μυαλού παραμένουν μικρά, μα τα μικρά της ψυχής γιγαντώνουν και θεριεύουν στης απόστασης το άφημα και γίνονται ο χώρος που καλύπτει τα κενά που άφησαν οι περαστικοί.

Αντίο σκέψεις του μυαλού! Σας οδηγώ στην πλάνη που ανήκετε. Έχε γεια ζωή μου μισή, δανεική και χρωματισμένη από την παλέτα της απογοητευμένης γκρίζας πόλης! Η ουτοπία δεν θα γεννηθεί ποτέ στης πίστης μου την μήτρα και οι χάρτες μου χαράσσονται από δω και στο εξής στου δικού μου ουρανού το γαλάζιο!

Εγώ τα φτέρωσα τα φτερά μου! Μόνη τα κέρωσα! Μόνη τα πέταξα! Μόνη τους έδωσα αγέρα να ανασάνουν!

Όποιος θέλει να πετάξει ας βρει τα δικά του υλικά! Ας μιλήσει στις δικές του μέλισσες εργάτριες! Ας ανακαλύψει μόνος του Δαιδάλου τις χαμένες σημειώσεις και ας απελευθερωθεί από το δικό του Λαβύρινθο. Κι όποιος Ίκαρος στον οίστρο της ανώριμης νιότης του, θελήσει να φτάσει της πτήσης την υπέρτατη παράδοση, ας αφεθεί στην Αθανασία της Ικάριας θάλασσας.

Ζωή και θάνατος, ένα φτέρωμα στης ψυχής την αιώνια ύπαρξη. Και σαν φτερώσεις στην πλάτη σου φτερά, μην λησμονήσεις πως το ψηλά του ουρανού, δεν θα σε φτάσει μόνο του στον προορισμό σου, δίχως την υπομονή της σταθερής απόστασης από της θάλασσας την υγρή σιωπή…

Μοιραστείτε το άρθρο!