Μοιραστείτε το άρθρο!

Έμαθα στη ζωή να απαντώ στο σκοτάδι με Φως. Να βλέπω το Φως στους ανθρώπους και να αφήνω το σκοτάδι στην άκρη.

Θαρρώ πως ήταν το δικό μου ξεκάθαρο “Ναι” στο Φως.

Βρέθηκα σε πολλά σκοτάδια από παιδί. Τα πιο βαθιά, εκεί που ούτε ο θάνατος δεν πλησιάζει. Αυτό και το Φως με κράτησαν στη ζωή. Δεν πάλεψα με το σκοτάδι, δεν αναμετρήθηκα μαζί του. Δεν είναι μάχη που κερδίζεται…

Εμπιστεύτηκα το Φως, μόνο ετούτο έκαμα, σε όλες τις προδοσίες. Σε όλη τη βρομιά που πέρασε από το σώμα μου. Αν δεν είχα επιλέξει συνειδητά το Φως από την αρχή, εκείνη τη σιωπηλή παραίτηση από κάθε δικαίωμα να αναζητήσεις τις ευθύνες και τα γιατί, δεν ξέρω εάν θα έγραφα τώρα ετούτες τις γραμμές.

Θα φοβόμουν την κατά μέτωπο επίθεση! Θα φοβόμουν να κοιτάξω στα μάτια! Θα φοβόμουν να αναγνωρίσω τα λάθη μου ένα, ένα! Θα αρκόμουν σε μία δειλή συγγνώμη. Δίχως μάτια, δίχως άγγιγμα, κενή, ψυχρή, άψυχη. Φόβος…

Η ζωή με έμαθε, με κάθε τρόπο πως δεν αρκεί να επιλέξει ο ένας το Φως, πρέπει να το επιλέξουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, επί ίσοις όροις. Εναντιώθηκα σε ετούτη την αλήθεια και λαβώθηκα πολλές φορές. Δεν μετρώ τα σημάδια, δεν μου προσφέρει καμμία ωφέλεια.

Βουτήχτηκα πολλές φορές στο σκοτάδι για να απλώσω το χέρι μου σε ό,τι φωτεινό μπορούσε εκεί μέσα να επιζήσει, δύσκολο όταν είναι επιλογή του. Ακόμη πιο δύσκολο όταν πλανάται η ψευδαίσθηση ότι είναι ήδη έξω από το βούρκο κι ότι τα έχει καταφέρει ήδη μόνο!

Καλοταϊσμένα Εγώ…

Πολλοί υποστηρίζουν και προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι καθάρισαν με τα σκοτάδια τους κι ότι αγνοί πια και συγχωρεμένοι πορεύονται στο Φως.

Μικρά ανθρωπάκια είστε, βύθιζεστε στο βούρκο σας με το υπερόπλο του Εγώ και τα πάθη σας. Τα πάθη δεν ξεριζώνονται με μια συγγνώμη! Όταν έχεις τελειώσει με τα σκοτάδια, δε χρειάζεται καν να ζητήσεις συγγνώμη! Είσαι Φως πλάι στο Φως, έχεις γίνει Ένα. Το Φως δεν αναζητά ούτε συγγνώμη ούτε συγχώρεση.

Είναι Όλον…

Η ύλη, σας έχει νικήσει προπολού ανθρωπάκια! Στη σάρκα και στην τσέπη κι αυτό σας φέρνει πιο κοντά τον έναν με τον άλλον! Σκοτάδι με σκοτάδι! Ύλη με ύλη! Όμοιος ομοίω αεί πελάζει!

Ατιμάζετε τους θεούς σας νομίζοντας πως τα δάκρυα θα σας σώσουν! Προσεύχεστε στους ναούς τους, σέρνεστε για ένα σημάδι τους πως το κακό ευλογείται. Τελικά έχετε πλάκα!

Πετάτε κάθε ευκαιρία για Φως γιατί μετράτε τη ζωή με τις δικές σας ανθρώπινες δυνατότητες κι όχι με την απεραντοσύνη Του. Δεν εμπιστεύεστε το Φως γιατί έχετε μάθει να στηρίζεστε στα θεμέλια της ύλης.

Πάθη και χρήμα! Σάρκα και λεφτά!

Μέχρι εδώ φτάνετε! Μέχρι εδώ φτάσατε, παρακάτω δεν έχει! Αν δεν κρυφτεί το Φως, σκοτάδι δεν υπάρχει και γιαυτό κρύβεται! Για να δείξει στους ανθρώπους με κάθε τρόπο τη σαπίλα που υπάρχει γύρω τους! Για να διαχωριστεί η ήρα από το σιτάρι! Για να δεις με τα μάτια σου τι έχεις επιλέξει! Φως ή σκοτάδι;

Είσαι άνθρωπος ακόμη κι έχεις ανάγκη να δεις τη βρομιά με τα ίδια σου τα μάτια για να συνειδητοποιήσεις το λάθος σου ή να το επιλέξεις, γιατί η φύση σου τελικά είναι το σκοτάδι…

Η αναζήτηση για Φως δεν τελειώνει! Δεν είναι κατάκτηση, δεν γίνεσαι αρχηγός! Στο Φως γίνεσαι Ένα, δεν πνίγεσαι. Το σκοτάδι δεν μπορεί να αγκαλιάσει το Φως, μόνο το αντίθετο! Μια μαύρη ψυχή δε φωτίζεται, επιλέγει το σκοτάδι της! Έχει πολύ Εγώ το σκοτάδι, μόνο εκεί βρίσκει τροφή! Στις εφήμερες υλικές και σαρκικές απολαύσεις.

Μόνος μου προορισμός η Ένωση.  Το Φως διαχέεται μα δε χωρίζεται, συνδεδεμένο είναι, δεν νιώθει να στριμώχνεται. Δεν πηγάζει από το χρόνο, είναι το άπειρο.

Η ύλη διασπάται, κόβεται σε κομμάτια, το Εγώ τρέφεται από την ασφάλεια του χώρου και του χρόνου.

Κανείς δε θέλει να αλλάξει, να αφήσει τη βολή του και γιαυτό βρίσκει τη λιγότερο σκοτεινή γωνιά του σκοταδιού και την ονομάζει “επιλογή”. Εκεί κουρνιάζει, εκεί κουλουριάζεται. Εκεί περιμένει το θάνατο να τον λυτρώσει και ακόμη καλύτερα όταν δεν είναι ο δικός του…

“Το ανώτατο αγαθό του ανθρώπου είναι ο Χαραχτήρας.

Η στέρεη θέληση, η οργανωμένη, πειθαρχημένη δύναμη, που λέει ένα σίγουρο μονοκόμματο “Ναι” στο φως κι ένα σίγουρο μονοκόμματο “Όχι” στο σκοτάδι.”

Νίκος Καζαντζάκης

Μοιραστείτε το άρθρο!