Το αέναο κυνήγι του για πάντα

Είναι κι αυτό το για πάντα που θέλουν να το βάλουν όλοι στη ζωή σου, γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι να μπει στη δική τους…

Το δεδομένο, το κλειδαμπαρωμένο για πάντα, πνιγμένο στην αγχωμένη φοβία πως κάτι θα φύγει από τη θέση του!

Μια ισόβια δέσμευση που σου ζητά να προγραμματίσεις κάθε στιγμή του μέλλοντός σου!

Να μείνεις για πάντα, να αγαπήσεις για πάντα, να είσαι εκεί για πάντα!

Αν το ήξερα το μέλλον μου, λες να μην στο έλεγα, να μην το δευσμευόμουν;

Μα κιαν το ήξερα; Τι νόημα έχει να τα ξέρεις όλα;

Προγραμματίζεις πατάς το κουμπί και ζεις;

Πόσο σίγουροι είναι όλοι αυτοί που ζητούν όρκους αιωνιότητας πως οι ίδιοι θα τους τηρήσουν!

Πώς μπορείς να προσποιείσαι πως γνωρίζεις το μέλλον;

Κανείς μας δεν γνωρίζει τίποτα, επαίτες του μέλλοντος του ενός και του άλλου γινόμαστε κάθε μέρα, γιατί δεν μας αρέσει να ζούμε σαν μετέωρες δροσοσταλίδες στην πρωινή καταχνιά.

Ξημέρωσε κι ένα με τον αιθέρα ποιος θέλει να γίνει, να χάσει τα σύνορά του, να βλέπει με τα μάτια του άλλου;

Ξημέρωσε και συνεχίζεις να ψάχνεις να δεις στο φως όσα επεξεργάζονται με τον εγκέφαλο.

Τι να δεις μακριά από την καρδιά σου, όταν τους πρίγκιπες τους κρατάς μικρούς και μόνους παγιδευμένους στις σελίδες ενός βιβλίου που το παίρνεις μαζί σου για παρέα και λίγο πολύ ξέρεις το μετά!

Και συνεχίζεις να ζητάς το για πάντα σου και συνεχίζω να σου δίνω το κάθε τώρα μου, μα δεν σου φτάνει!

Το πάντα πεισμώνει σε μια διαρκή απόφαση παράτασης της κοινής μας ζωής κι όσο το ζητάς τόσο πιο μόνος νιώθεις, τόσο πιο αδύναμος και φοβισμένος μα συνεχίζεις να θες το για πάντα μου!

Άπληστοι οι άνθρωποι, αδηφάγα κτήνη χορταίνουν μόνο ρουφώντας τον δικό σου χρόνο, την δική σου ζωή!

Βλέπεις, είναι αυτό το αέναο κυνήγι του για πάντα που θέλουν να το βάλουν όλοι στη ζωή σου, γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι να μπει στη δική τους…