Το σκοτάδι μόνο με σκοτάδι το νικάς! Θυμίσου το καρδιά την ώρα που διψάς να αγαπήσεις ακόμη κι εκείνο. Την ώρα που παλεύεις να τα φωτίσεις όλα με αγάπη! Μάταιη μάχη, λάθος τα όπλα σου!

Η ζωή είναι μια απέραντη έκταση οξυγόνου, γεμάτη από χρώματα, συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, αναζητήσεις! Ζωή χωρίς ψυχή είναι σαν ζωντανός νεκρός! Από πότε τα φωτοαντίγραφα απέκτησαν ψυχή; Από ποτέ οι ψυχές έγιναν ίδιες; Από ποτέ ο άνθρωπος έγινε αφίσα; 

Σε κοιτάζω μέσα στη σιωπή σου κι όσο κιαν θέλω να ακούσω της φωνής σου τη χροιά, τόσο ανάγκη έχω, από εσένα μόνο τη σιωπή σου.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν φίλους, κάνουν πως έχουν, γιατί συγκεκριμένες στιγμές οι φίλοι αυτοί, τους ενισχύει την εικόνα τους! Ξεχνούν την βοήθεια που τους έχεις προσφέρει, ειδικά όταν πλέον δεν σε χρειάζονται, και απλώς σε αδειάζουν στον πρώτο εύκαιρο κάδο των αχρήστων!

Κανείς μας δεν γνωρίζει τίποτα, επαίτες του μέλλοντος του ενός και του άλλου γινόμαστε κάθε μέρα, γιατί δεν μας αρέσει να ζούμε σαν μετέωρες δροσοσταλίδες στην πρωινή καταχνιά.

Εκεί, αισθάνθηκα πως οι άνθρωποι αυτοί είναι σίγουρα πλάσματα του Θεού της δημιουργίας, της ένωσης και της αγάπης και πως εμείς οι υπόλοιποι είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, υπάνθρωποι, γεμάτοι πάθη, ζήλια, μνησικακία και εγωκεντρισμό!