Είναι που ο ζωγράφος σε έσβησε από τον πίνακα κιας ήσουν μέρος του τοπίου. Η κραυγή σου το έκαιγε. Η σιωπή σου το άδειαζε. Όσο άντεξε το μαζί άλλο τόσο το χώρια του έταζε, γιαυτό πήρες τα δικά σου πινέλα.

Οι σκέψεις σε αγγίζουν, μέχρι εκεί που σε θρέφουν. Μέχρι εκεί που έχεις αποφασίσει να προχωρούν τη ζωή σου! Θες να θρέφεις την ψυχή σου με μιζέρια ή να την θρέφεις με ευγνωμοσύνη για τα όμορφα της ημέρας σου; Θες να ελέγχεις εσύ την σκέψη σου ή να στην ελέγχουν άλλοι;

Τα φαντάσματα δεν ανήκουν στη ζωή μα στο θάνατο! Τα φαντάσματα, θέλουν να σου κλέψουν τη ζωή που δεν κατάφεραν να έχουν, όταν μπορούσαν!

Ξέχασα να είμαι μάνα! Ξέχασα πως είμαι μαμά! Ξέχασα πως η αγάπη δεν διαβάζεται σε κανένα βιβλίο και δεν αγοράζεται με κανένα χρήμα! Η καρδιά μου πονά, σφίγγεται κι όλα τα μέσα τους ηχούν μέσα μου!