Κι εκείνοι συνεχίζουν “έχεις αυτά που έχεις” σου λένε τι τα θες παραπάνω, να λες κι ευχαριστώ! Γιατί για τα όρια των θέλω των άλλων, είναι αχαριστία να θες το κάτι παραπάνω! Να θες να φτάσεις κι άλλο πιο κοντά στα δικά σου θέλω! Κι άλλο πιο κοντά σε εσένα!
Όσο μεγαλώνεις, τα όνειρα χαρακτηρίζονται επιπόλαιος ρομαντισμός, οι ευχάριστες σκέψεις ουτοπία! Η ομορφιά, μικρές ανύπαρκτες στιγμές, για τις οποίες μιλάς σαν να τις ζεις μα όταν φτάνει η στιγμή να διαλέξεις, εσύ, επιστρέφεις στη φυλακή.
Οι άνθρωποι που νιώθουν χαρά και την εκφράζουν, για τους άλλους είναι προβληματικοί και δέχονται ψυχολογική βία για να το σταματήσουν! Νιώθουν μειονεκτικότητα εκείνοι που δεν χαμογελούν. Νομίζουν πως αν εκφράσουν τα συναισθήματά τους κινδυνεύουν! Νιώθουν ευάλωτοι και ουσιαστικά οι ίδιοι συντηρούν την κατάσταση της μιζέριας, διώχνοντας το χαμόγελο από τα χείλη τους. Μόνο έτσι τραβούν την προσοχή των γύρω τους. Μόνο με το να τους λυπούνται!
Πώς σωπαίνεις στον θάνατο, πώς κοιτάζεις την ζωή;
Δάκρυ δεν στάζει, δάκρυ φιμώνει την πίκρα, τα γιατί, τα γαμώτο και προχωράς, προχωράς! Εσύ πρέπει να ζήσεις! Θες;
Πόσο πλήρης ένιωθε για να μην κρατά καμία άσχημη ανάμνηση; Πώς γίνεται να μην είσαι πλάι σε κάποιον και να μιλάς σαν να στέκεται δίπλα σου με αιώνια παραδομένα δεσμά;
Ποτέ σου δεν την απαρνήθηκες! Ποτέ σου δεν την άφηνες μόνη! Ποτέ σου δεν της γύρισες την πλάτη! Ήσουν πάντα εκεί! Δίπλα της, επάνω της, μέσα της πάντα συμπορευτής, ποτέ σου αδίστακτος κατακτητής!
Όσο για εσένα, που φεύγεις έτσι με μισές αλήθειες, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γεμίζεις την ζωή σου με άχρηστα βλαβερά δεδομένα που μέσα στην ψυχή σου θα μείνουν εκκρεμότητες!
