Πώς σωπαίνεις στον θάνατο, πώς κοιτάζεις την ζωή;
Δάκρυ δεν στάζει, δάκρυ φιμώνει την πίκρα, τα γιατί, τα γαμώτο και προχωράς, προχωράς! Εσύ πρέπει να ζήσεις! Θες;
Αυτά τα παιδιά με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος, δεν αισθάνθηκα ξένη, μα μέρος μιας ονειροχώρας που ήθελα τόσο πολύ να είναι έτσι όλη μου η ζωή!
Εκεί, αισθάνθηκα πως οι άνθρωποι αυτοί είναι σίγουρα πλάσματα του Θεού της δημιουργίας, της ένωσης και της αγάπης και πως εμείς οι υπόλοιποι είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, υπάνθρωποι, γεμάτοι πάθη, ζήλια, μνησικακία και εγωκεντρισμό!