Μοιραστείτε το άρθρο!

Πάει η φωνή, τα μάτια κόκκινα, τα βλέμματα χαμένα σε σκέψεις, πόδια παγωμένα. Και τώρα τι; Ποιο μετά, ποιο αύριο ποιο μέλλον; Θες να σταματήσεις το ρολόι θες να γυρίσει το χρόνο πίσω!

ΣΟΣ ζήτημα ζωής και θανάτου!

Κάποιος να ενδιαφερθεί, κάποιος να δώσει το παρόν, απέναντι σε μια πατρίδα που διαμελίζεται. Κάποιος να σώσει τα ιερά της χώματα. Με ακούει κανείς;

Μπροστά από την Βουλή, άνθρωποι με ομπρέλες μες την καταρρακτώδη βροχή! Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, ενώνουν τις φωνές τους, την αγάπη τους για την πατρίδα που έχει αφεθεί μόνη μεσοπέλαγα. Ο καπετάνιος άφησε το σκαρί! Το πρόδωσε, το ατίμασε. Ποτέ δεν το νιώσε δικό του.

Γυναίκες νέες, με αγγελικές φωνές, τραγουδούν “Μακεδονία ξακουστή”, ακυρώνοντας την θλίψη όλων σε αυτά τα λίγα λεπτά ψυχικής ανάτασης. Νέοι 19, 25, 30 ετών με μάτια γεμισμένα, δεν ντρέπονται να τα δείξουν! Οι μεγαλύτεροι άλλοτε με βροντερή φωνή κι άλλοτε με χαμηλωμένα μάτια… Τα ρούχα στάζουν. Παπούτσια μέσα στις λίμνες από νερό μα όλοι εκεί, κανείς βήμα να φύγει. Θεέ μου! Ας μη σταματήσει να βρέχει και φανούν τα δάκρυα που κυλούν μαζί με τις στάλες τις βροχής και πουν οι εχθροί πως νίκησαν, πως έκαμψαν και τους τελευταίους. Όμως λέξη προδότης δεν μας αφήνει σε ησυχία!

ΣΟΣ ζήτημα ζωής και θανάτου!

Κάποιος να ενδιαφερθεί, κάποιος να δώσει το παρόν απέναντι σε μια πατρίδα που διαμελίζεται. Κάποιος να σώσει τα ιερά της χώματα. Με ακούει κανείς;

Σιωπή…

Η βροχή μόνο ακούγεται! Η βροχή μόνο απαντά, πονάει μαζί μας. Προσπαθεί να διώξει το βάρος από τη στήθη μας. Μάταια. Ετούτη η προδοσία ξεπλένεται μόνο με αίμα κι όχι με νερό, μα αίμα δεν λέει να στάξει ακόμη, ούτε σταγόνα!

Η ψηφοφορία τελειώνει. Τα συνθήματα δυναμώνουν. Οι φωνές γίνονται μία. Οι ψυχές κι αυτές ένα. Το αποτέλεσμα γνωστό! Γνωστή και η προδοσία, μόνο που αυτή την προδοσία κανείς δεν την αγάπησε, πόσο μάλλον τον προδότη! Κανείς δεν παραδέχθηκε πως έφτασε το τέλος! Κανείς Έλληνας δεν έβαλε τέλος! Κανείς Έλληνας δεν συναίνεσε!

Έπρεπε να φύγω, τα παιδιά μου με περίμεναν μόνα ώρες. Ένιωθα αδύναμη να περπατήσω ως το αμάξι. Τι μέλλον τους παρέδιδα; Τι μερίδιο ευθύνης είχα σε όλο αυτό; Τι αύριο τους ξημερώνει; Δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα! Δεν ήθελα να δώσω καμμία λογική απάντηση, γιατί απλά δεν είχα! Έφτασα τρέμοντας στο αμάξι και το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν τα λόγια όλων σήμερα!

“Ο αγώνας τώρα ξεκινά!”

Τελευταίες μου λέξεις, τελευταίες μου σκέψεις, δεν έχω άλλο να δώσω φτάνει για σήμερα….

ΣΟΣ ζήτημα ζωής και θανάτου!

Η Ελλάδα, μας χρειάζεται!

Ο αγώνας τώρα ξεκινά!

Μοιραστείτε το άρθρο!