Σου απλώνω το χέρι! Εσύ, μόνο προχώρα! Εσύ, μόνο βημάτισε προς τη ζωή!
Μοιραστείτε το άρθρο!
Όταν κοιτάς τον ήλιο θα είμαι εκεί!
Με τον ήλιο βλέπω. Με τη θάλασσα νιώθω. Με το χώμα αγγίζω. Με τον αιθέρα διαισθάνομαι. Με την πέτρα μπορώ και προχωρώ!
Μου πήρε καιρό να θυμηθώ…
Αγάπω τις μαύρες πέτρες. Έχουν την σιωπή της ζωής. Σου θυμίζουν την έκρηξη του ηφαιστείου τη στιγμή που δείχνει ότι ζει. Κι ύστερα, η βαθιά σιωπή! Κι ύστερα ο ήλιος που λάμπει τη γύμνια της!
Σωπαίνεις πολύ σαν γνωρίσεις τη ζωή! Δεν έχεις ανάγκη από ήχους! Δεν έχεις ανάγκη τη μουσική να σπάει σε κομμάτια τους στίχους.
Φωτίζεσαι, γίνεσαι διάφανος και τίποτα δεν μπορεί να φανεί ψεύτικο επάνω σου! Κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει αυτό το φως! Τη γυαλάδα της μαύρης πέτρας μετά την έκρηξη! Μετά την ενθύμηση…
Μου πήρε καιρό να θυμηθώ…
Παίρνεις τις πέτρες μία μία. Τις σφίγγεις στα χέρια σου μέχρι να βγει η κραυγή σου εξαγνισμένη από τα στήθια. Μέχρι εκεί που ο λαιμός σου πονά κι εσύ σπαράζεις φτάνει! Όχι άλλος πόνος Θεέ! Τώρα θέλω να ζήσω! Κατάλαβα. Ήρθε η στιγμή μου να σωπάσω κι εγώ. Αρκετά δίψασα τα ανθρώπινα! Αρκετά πόνεσα για το ψέμα, το φαίνεσθαι, το ψεύτικο!
Μου πήρε καιρό να θυμηθώ…
Πόσος χρόνος χάθηκε για να αρχίσω να ζω; Σε εκείνον στέκονται οι άνθρωποι, όχι στο όνειρο κι έχασα τα όνειρα κάπου στο ποτέ! Το ποτέ δεν ζει στο χρόνο των ανθρώπων, μόνο των Θεών κι έπαψα να πιστεύω ακόμη και εκεί! Για λίγο το Φως χάθηκε!
Μου πήρε καιρό να θυμηθώ…
Είχα ξεχάσει το υλικό μου. Στης λήθης τα αρμυρά στενά δάκρυζα τις σκέψεις μου! Τις έψαχνα, μάταια! Δεν ήξερα ποιος ήμουν, τι ήμουν! Παραθύρια και πόρτες όλα σφαλιστά!
Μου πήρε καιρό να θυμηθώ…
Τώρα όμως γνωρίζω! Θέλω να σου μιλήσω για τα λάθη σου. Για όσα θα μπορούσες πέτρες να τα καμώσεις με τα χέρια σου! Δρόμους να ανοίξεις. Να λευτερωθεί ο λογισμός!
Γεμίζω σελίδες, μαλώνω με λέξεις! Ποια είναι η κατάλληλη; Ποια είναι εκείνη που θα φτάσει στην αλήθεια; Πώς να με εμπιστευτείς; Πώς να με πιστέψεις; Τι να σου πω για να ενεργοποιήσεις την έκρηξη; Για να φτύσεις όλη τη σαπίλα από μέσα σου! Να φωτίσεις την ψυχή σου. Για να ζήσεις την αληθινή ζωή κι όχι την ψεύτικη!
Μόνον ο ήλιος μου έμεινε για να πιστέψεις. Αδιάκοπα πηγαινοέρχεται την ύπαρξή του. Γεννιέται και πεθαίνει κάθε μέρα για δεις εσύ πως η αλήθεια είναι μια, όσες φορές και να τη θανατώσεις! Η ζωή είναι μία κάθε φορά που θες να το πάρεις από την αρχή…
Τα λάθη σου είναι εκεί, μα εσύ προχώρα!
Ο πόνος σου είναι εκεί, μα εσύ προχώρα!
Ο φόβος σου είναι εκεί, μα εσύ προχώρα!
Η αμφιβολία σου είναι εκεί, μα εσύ προχώρα!
Όταν κοιτάς τον ήλιο όμως, θα είμαι κι εκεί! Με τον ήλιο βλέπω. Με τη θάλασσα νιώθω. Με το χώμα αγγίζω. Με τον αιθέρα διαισθάνομαι. Με την πέτρα μπορώ και προχωρώ! Σου ξεγυμνώνω τη ζωή μου! Πιάσου, αντέχω τη δίψα για ζωή! Βάρος δεν είσαι όταν ζεις!
Σου απλώνω το χέρι! Έλα και μη φοβάσαι! Θα προχωρήσουμε μαζί! Ένα βήμα τη φορά! Άνθρωπος πλάι σε άνθρωπο! Ψυχή πλάι σε ψυχή! Όλοι μας ίσοι απέναντι στην πάλη με τη ζωή και το θάνατο! Όλοι μας ίσοι απέναντι στον ήλιο που ξεκινά μία καινούργια ημέρα!
Μου πήρε καιρό να θυμηθώ…
Η ζωή σε περιμένει, ότι έγινε έγινε! Σου απλώνω το χέρι! Εσύ μόνο προχώρα! Εσύ μόνο βημάτισε προς τη ζωή, βημάτισε προς το Φως!
Μοιραστείτε το άρθρο!
