Μοιραστείτε το άρθρο!

Στης Δύσης την αγκάλη μη σταθείς για πολύ καρδιά μου, κινδυνεύεις! Τρέχουν ηλιαχτίδες στου ορίζοντα την γραμμή, να αλλάξουν τόπο, να φύγουν μακριά! Μακριά από την πιο οδυνηρή σου σκέψη και μόνη θα μείνεις στης νύχτας την παγωνιά. Τρέχουν οι ηλιαχτίδες, να ξεφύγουν από κάθε σκέψη ανθρώπου που πέφτει επάνω τους μήπως βρει διέξοδο.

Σαν θες να μείνεις όμως, μην ντραπείς να κρατηθείς από της Ανατολής το φως.

Σαν θες να φύγεις όμως, κατρακύλησε, εκεί, που το χέρι σου δεν φτάνει να απλώσει για βοήθεια! Εκεί που ο χρόνος αρχίζει ξανά! Στου ουρανού τον ορίζοντα!

Στην ένωση! Στη σύζευξη! Στο μαζί!

Η σκέψη μου ήσουν εσύ, εκεί στα κρυφά που αγνάντευα το δειλινό! Οι χτύποι της καρδιάς μου σχημάτιζαν εσένα! Έμοιαζαν στο περίγραμμά σου! Χάιδευαν το στήθος σου κιας μην σε κρατούσα στην αγκαλιά μου!

Ο κόσμος μου έμοιαζε να χάνεται σε ένα φως που ανέδυε ζωή. Τη μια στιγμή νόμιζα πως πέθαινα και την άλλη πως ανασταινόμουν παρά τη θέλησή μου. Ανατολή και Δύση μέσα στα σπλάχνα μου, εκεί στου ουρανού τον ορίζοντα!

Κανείς δεν βρέθηκε να μου πει ως τι από τα δυο ήμουν εκεί. Ως ψευδαίσθηση ή ως αλήθεια;

Δεν κατέληξα ποτέ! Μονάχα πάλεψα λίγο ακόμη να κρατήσω χαμηλά της Ανατολής το φως, να μην τυφλώσει το βλέμμα μου που δεν έλεγε να ξεκολλήσει από εκεί. Μου θύμιζε τόσο εσένα να μου λες αντίο! Εσένα να είμαστε πλάι ο ένας στον άλλον δίχως να αγγιζόμαστε!

Σαν τον ήλιο που άγγιζε την θάλασσα τώρα δα, μα εκείνος τόσο μακριά! Μήπως και δεν την άγγιζε και τα μάτια μου έβλεπαν αυτό που τα βολεύει; Έβλεπαν  εμένα να αγγίζουν εσένα κιας μην ήσουν εκεί;

Έβλεπαν την αόρατη ένωση ουρανού και γης. Έναν διπλό πέλεκυ, μια ιερή ένωση δυνάμεων πέρα από την ύλη μας. Έτσι ένιωθα για εσένα, πέρα από τα ανθρώπινα.

Κι όσο ο ήλιος έσβηνε από τα μάτια μου τόσο έσβηνες κι εσύ από εμένα. Χάνονταν η μυρωδιά σου από το σώμα μου. Δεν ήθελα να σε κρατήσω σαν ανάμνηση. Δεν ήθελα να σε κρατήσω σαν στιγμή που χάνεται με κάθε Δύση.

Σηκώθηκα, σκούπισα τα δάκρυά μου. Όλο αυτό ήταν μάταιο. Δεν υπάρχει Ανατολή, δεν υπάρχει Δύση για εμάς! Όσα αντίο και να πούμε τώρα πια, ο έρωτας ζει μέσα μας, πότισε τα σώματά μας, γέμισε χτύπους την καρδιά! Η καρδιά σταματά μόνο στον θάνατο και ανασταίνεται στου ουρανού τον ορίζοντα με μια ματιά!

Εκεί …

Στην ένωση! Στη σύζευξη! Στην Ψυχή!

Μοιραστείτε το άρθρο!