Σύλλογος γονέων ΑμεΑ «Το εργαστήρι» Ή αλλιώς… Το σπίτι των αγγέλων στη γη!
Ξημέρωσε και σήμερα!
Μια ακόμη μέρα τρέξιμο, άγχος, πίεση, βοή μες στο κεφάλι σου.
Κανένας λόγος να χαμογελάσεις, κανένας λόγος να χαρείς την ζωή!
Σκέψεις του καθενός, λίγο πριν την τελευταία ρουφηξιά του πρωινού μισοπαγωμένου καφέ, πριν την ανάσα μιας ακόμη ίδιας μέρας!
Σκέψεις και δικές μου κάτι τέτοιες μέρες μουντές, δίχως ήλιο που το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να κλειστείς μέσα, μέχρι κάποτε η πλακωμάρα να τελειώσει!
Κι όμως, σήμερα πρέπει να κρύψω κάθε μου αρνητική σκέψη, να είμαι χαρούμενη, να φαίνομαι δυνατή και να μην δακρύσω κιας έχω κάθε λόγο να το κάνω…
Σήμερα θα επισκεφτώ το «Εργαστήρι» εκεί που έφτιαχνε τα πιο νόστιμα κουλουράκια η ξαδέρφη μου η Χριστιάνα, εκεί που γεννήθηκε το:
“Κουλουράκια, δεν παχαίνουν, ομορφαίνουν!”
Εκεί που η ζωή έχει μιαν άλλη χροιά, μια διαφορετική θέση και στάση απέναντι σε όλα!
Το κτήριο υπέροχο, μακριά από την γκρίζα καθημερινότητα, σε μιαν εξοχή στην περιοχή των Άνω Λιοσίων.
Γύρω, γύρω τζαμαρία, τίποτε κρυφό, όλα εκτεθειμένα στο φως της ζωής, είτε βρέχει, είτε χιονίζει, είτε έχει ήλιο!
Με το που μπαίνεις η καρδιά σου ανοίγει, λες κι έχει κλειδαριά με κωδικό τις ψυχές των παιδιών αυτών, λες και η ανθρώπινη πραγματικότητα τελειώνει σαν διαβείς αυτή την πόρτα!
Εκεί, αισθάνθηκα στο σπίτι των αγγέλων κι εκεί, θέση έχει μόνο η αγάπη και το χαμόγελο!
Νόμιζα πως θα ήταν εύκολο να γράψω για όλο αυτό, μα τα δάκρυα με οδηγούν στα λίγα λόγια, ίσα να σε παρακινήσω να αισθανθείς, να νιώσεις την έλξη και να βρεθείς εκεί, κοντά σε αυτά τα παιδιά και στους ανθρώπους που πλαισιώνουν αυτή την αποκλειστικά ιδιωτική πρωτοβουλία- προσπάθεια!
Ένας χώρος που υποστηρίζεται από τον σύλλογο γονέων Αμέα “Το εργαστήρι”, ένας χώρος που δίνει την δυνατότητα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες να ζουν όπως όλοι μας, έχοντας δικαίωμα στην ζωή μα και υποχρεώσεις που δεν διαφέρουν σε τίποτα από την καθημερινότητα ενός «φυσιολογικού» ανθρώπου.
Μόνο που η ζωή του φερόμενου ως φυσιολογικού είναι χιλιόμετρα μακριά από την αγάπη!
Εδώ, στο “Το εργαστήρι” η απόσταση από την αγάπη, είναι ίσα με όσο να απλώσεις το χέρι σου, μια κιμωλία κι ένα σε αγαπώ περισσότερο από την ζωή μου…
Αυτά τα παιδιά με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος, δεν αισθάνθηκα ξένη, μα μέρος μιας ονειροχώρας που ήθελα τόσο πολύ να είναι έτσι όλη μου η ζωή!
Ενήλικες με καρδιά παιδιού και ψυχή αγγέλου, με κοιτούσαν στα μάτια βαθιά, χωρίς ντροπή, πονηρία, ή υπόγεια συναισθήματα!
Μόνο χαμόγελο και εμπιστοσύνη ζούσε στα χείλη μου καθώς με ξεναγούσαν στον χώρο.
Υπερηφάνεια στην βιτρίνα με τα μετάλιά τους κι από κάτω ο χώρος όπου διατηρούν την έκθεση με τα αντικείμενα των παιδιών και επάνω στις καρέκλες παιγνίδια που ετοιμάζονταν για το Πασχαλινό Πανηγύρι της Αγάπης στις 28-30 Μαρτίου του 2018 στο Σύνταγμα.
Με ενημέρωσαν πως εκεί διατηρούν κι έναν χώρο όπου εκπαιδεύονται τα παιδιά που προετοιμάζονται για την φιλοξενία στα σπίτια. Έχει μπάνιο, κουζίνα, ακόμη και σίδερο και δίπλα τον χώρο που προσφέρουν καφέ και κουλουράκια όταν έρχονται στο εργαστήρι σχολεία, οργανισμοί, επισκέπτες, επώνυμοι κτλ.
Τα γραφεία του ψυχολόγου, της εργοθεραπεύτριας, χώροι που δεν θυμίζουν δουλειά αλλά μια αγκαλιά έτοιμη να εναγκαλίσει κάθε ανάγκη των παιδιών αυτών μα και όσων την χρειαστούν…
Άνθρωποι που δεν μου θύμισαν εργαζόμενους, μα συνοδοιπόρους σε ετούτο το έργο!
Πιο κάτω το γυμναστήριο και λίγο παραπέρα η αίθουσα με τους αργαλειούς.
Ανάμεσα στους αργαλειούς, νιώθεις πως οι Μοίρες συνεχίζουν να υφαίνουν, ακόμη και στις μέρες μας τις ζωές των ανθρώπων κι αισθάνεσαι πως αν αγγίξεις απαλά και με αγάπη τα όμορφα στοιβαγμένα νήματα, θα καταφέρεις να κερδίσεις μια ακόμη ευκαιρία για τον παράδεισο!
Χαμογελούσα, μόνο χαμογελούσα κι ένιωθα πως έτσι και μόνο αξίζει να ζουν τα παιδιά αυτά!
Τμήμα δημιουργικής απασχόλησης, τμήμα χειροτεχνίας, υλικά παντού στους πάγκους, στα τραπέζια χρώματα και ουράνια τόξα ενός ουρανού διαφορετικού από των υπολοίπων ανθρώπων!
Αυτό είναι το τμήμα απασχόλησης της καλύτερης φίλης της ξαδέρφης μου, το τμήμα που δημιουργεί τις πασχαλινές λαμπάδες για κάθε Πανηγύρι της Αγάπης!
Τα χρώματα στις ψυχές των παιδιών αυτών είναι μια γιορτή έκφρασης, ένα πανηγύρι σχεδίων ξέχωρα από καθετί τυποποιημένο.
Στις αίθουσες αυτές νιώθεις πως η ζωή κυλά δίχως χρόνο, ρέει με τα χρώματα που χύνονται μέσα στις καρδιές τους και τα αντικείμενα που αγγίζουν αποκτούν και αυτά ψυχή, σου μιλούν την δική τους ιστορία!
Η αίθουσα κεραμικής αισθανόσουν πως ήταν ίδια με εκείνη που ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο!
Πηλός και σχήμα κι ακατέργαστες σκέψεις, καμωμένες προσπάθειες αραδιασμένες παντού!
Υλικά μέσα σε γυάλινα βαζάκια σε έσπρωχναν να τα σκορπίσεις στα τραπέζια και να αρχίσεις να δημιουργείς!
Στο φυτώριο τα λουλούδια είχαν άλλη όψη! Νόμιζες πως αν υπάρχει παράδεισος σίγουρα είναι ίδιος με αυτόν!
Οι κορμοί των δέντρων και των λουλουδιών ήταν οι δρόμοι που αν τους ανέβαινες, μπορούσες να φτάσεις ψηλά, μέχρι και τον ουρανό!
Αφήσαμε τελευταίο το τμήμα ζαχαροπλαστικής…
Εκεί που φτιάχνονται τα πιο νόστιμα κουλουράκια, αυτά που έφτιαχνε η ξαδέρφη μου…
Σταθήκαμε με την Angie σιωπηλές και με ένα βαρύ αναστεναγμό στην πόρτα.
Ζάχαρη το χαμόγελο, νερό τα δάκρυά μας να ανακατεύονται μες στις συνταγές και τις αναμνήσεις.
Σοκολατάκια, κουλουράκια αλμυρά, γλυκά κι εμείς δίχως να ανταλλάξουμε κουβέντα, μέχρι που γεύτηκα φανερά κρυφά ένα από τα σοκολατάκια!
Φωνές παντού γέμισαν μέσα μου, όλα τα γέλια και η χαρά μέσα σε μια τόσο μικρή σοκολατένια μπουκίτσα μα τόσο ικανή να
σου πάρει μακριά όλη τη στεναχώρια!
Άγγιξα στην άκρια όλους τους πάγκους, λίγο για να θυμηθώ και λίγο για να ξεχάσω.
Η Χριστιάνα όπως και όλα αυτά τα παιδιά, δεν ήθελε να κλαίμε, ήθελε μόνο να γελάμε κι αυτό ήταν αρκετό για να αγαλλιάσει τα βαριά μας στήθη.
Έξω από τις αίθουσες ένας υπέροχος σκεπαστός χώρος με ένα τεράστιο δέντρο στη μέση.
Παιδιά στα παγκάκια αγκαλιασμένα κι άλλα σε μικρές ομαδούλες να συζητούν, να μαλώνουν και να τα ξαναβρίσκουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Ένιωσα τόσο μικρή και λίγη απέναντί τους!
Σε αυτά τα παιδιά η λέξη μίσος δεν υπάρχει!
Ντράπηκα τόσο που για τον πολύ κόσμο, εμείς είμαστε οι φυσιολογικοί και αυτά τα παιδιά όχι…
Ένα κομματάκι από την καρδιά τους να είχαμε και λίγη πνοή από την ψυχή τους όλος ο κόσμος θα ήταν αλλιώς!
Απέναντι, τα σπίτια που στεγάζουν τα παιδιά που είτε ζουν μακριά από τις οικογένειες τους, είτε δυστυχώς δεν έχουν οικογένεια.
Μπροστά από τα σπίτια, ένας υπέροχος κήπος φροντισμένος από τα παιδιά που είναι υπεύθυνα για το φυτώριο.
Εκεί όπου φυτεύτηκε το δέντρο της Χριστιάνας.
Πώς αποχωρίζεσαι τόση αγάπη;
Πώς ζεις μακριά της;
Πώς επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να προτιμούν πρώτα, το μίσος και τον εγωισμό κι ύστερα; Τι ύστερα ζωής το αποκαλείς αυτό;
Τα παιδιά με ρωτούσαν με αγωνία πότε και αν θα με ξαναδούν!
Δώσαμε ραντεβού στις 28-30 Μαρτίου στο Σύνταγμα στο Πανηγύρι της Αγάπης!
Θα ‘ρθεις να μας δεις έτσι; Ρωτούσαν επίμονα!
Πώς να χάσεις τόσα καλούδια καμωμένα από τα παιδιά;
Γλυκά, τσουρέκια, ζυμαρικά, λαμπάδες, σαπούνια, κουμπαράδες, παιγνίδια, υφαντά κιαν ξέχασα κάτι, δεν πειράζει, άλλωστε εκεί θα είμαστε όλοι σε λίγες ημέρες!
Η ώρα της αποχώρησής μου πλησίαζε.
Καθισμένη στο παγκάκι κρατώντας ένα βαθύ πιάτο γεμάτο λαχταριστούς λουκουμάδες, κέρασμα των παιδιών, γέμιζα όσο άντεχα από την ομορφιά της ψυχής τους και γλύκαινα τον κόμπο στον λαιμό μου.
Η αλήθεια είναι πως, όταν περιστοιχίζεσαι από τόση ασχήμια, την ομορφιά δεν την αντέχεις για πολύ…
Στηρίξτε την προσπάθεια του συλλόγου γονέων ΑμεΑ “Το εργαστήρι” Λίλιαν Βουδούρη σε όλες τους τις δράσεις!
Είναι γονείς που χωρίς να επιβαρύνουν κανέναν, προσφέρουν το καλύτερο που μπορούν για αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους!
Κιαν τον παράδεισο τον αναζητάτε στους ουρανούς, είστε άνθρωποι κι ο παράδεισος ανήκει στους αγγέλους!
Μια βόλτα στο “Το εργαστήρι” θα σας πείσει πως άγγελοι ζουν ανάμεσά μας στις ψυχές αυτών των χαμογελαστών ανθρώπων!
