Παραιτούμαι

Πέμπτη πρωί.

Πάλι άργησα! Πάλι αφέθηκα να γείρω το σώμα μου, λίγο παραπάνω στο στρώμα.

Η κούραση, ένας μόνιμος ταξιδιώτης μέσα μου, να μου μιλά να παραιτηθώ από όλους κι από όλα.

Όλους τους κρεμασμένους από τα μάτια μου, τους παραιτημένους από την ανάσα μου κι εκείνους που ζητούν επίμονα λίγο φως από την καρδιά μου. Αυτό που βλέπουν μέσα μου και εγώ χρόνια τώρα προσπαθώ να ανάψω στους άλλους, μα κρατώ τα δικά παντζούρια μου σφαλιστά.

Εγώ το ξεκίνησα, εγώ θα το τελειώσω!

Όλοι μόνο να παίρνουν! Όλοι μόνο να θρέφουν το Εγώ τους! Όλοι μόνο παράπονα! Κανένα συγγνώμη! Καμία ευθύνη μέσα τους!

Αυτός που δίνει δεν έχει δικαίωμα να κάνει ένα διάλειμμα, ποτέ και για κανένα λόγο! Πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμος!

Μιλώ λίγο πλέον, χαμογελώ στους γύρω και κλαίω σε εμένα. Φυλώ την πιο δυνατή μου αγκαλιά, για κάθε αδύναμο σε αυτή μου τη διαδρομή, μα αδυνατώ να κρατήσω εμένα. Φοβάμαι πως αν με κρατήσω, θα αποδυναμώσω τους άλλους… μεγάλη η ευθύνη…

Παλεύω με της κούρασης τα κύματα και της ζωής μου την ανίκητη μάχη.

Γιατί να είμαι ακόμη εδώ; Γιατί να χρειάζομαι ακόμη εδώ; Γιατί να με χρειάζονται τόσοι γύρω μου, μα εγώ πλέον, να μην χρειάζομαι τίποτα από εμένα, τελικά; Ψέμα και το κράτημα, μόνο να αφεθώ, κιας είναι για το τέλος.

Εγώ το ξεκίνησα, εγώ το τελειώνω!

Το ταξίδι τελείωσε, ο χρόνος πάγωσε, η αλήθεια μου ειπώθηκε. Όλοι εσείς που ακόμη κάτι ψάχνετε, μέσα από εμένα, σας λέω να ψάξετε μέσα από εσάς! Να αποδεχθείτε το δικό σας πόνο, το δικό σας δάκρυ και να μην κοιτάτε τα βάρη άλλων. Μην εθελοτυφλείτε, δεν είστε γιαυτό εδώ…

Ζητήστε την ζωή σας πίσω…

Από όσους σας παίρνουν δίχως να ζητούν!

Από το μαύρο εκείνο κομμάτι της ψυχής σας, που σας ζητά να αδειάσετε ό,τι πιο όμορφο έχετε, επειδή ενοχλεί τους γύρω και ο κόσμος τους έτσι, θα γίνει καλύτερος!

Καμία ελπίδα δεν υπάρχει σαν χάσεις την πίστη μέσα σου! Επιστρέφω ολοένα και πιο μέσα μου κιας με πούνε άρρωστη κιας φωνάζουν “κανείς δεν αντέχει μόνος!”

Να με ρουφάτε είναι χειρότερο, να μου ζητάτε όταν δεν έχω να δώσω, είναι πιο εγκληματικό από μια μοναξιά μακριά από όσους δεν σταματούν να ζητούν!

Λίγοι τολμούν να ξεγυμνώσουν την αδυναμία τους. Τα βλέμματα όταν κοιτούν στα μάτια, θέλει θάρρος να τα αντέξεις… Μείνετε στο καβούκι σας οι πολλοί, θα μείνω στους λίγους κιας μην τους ανταμώσω ποτέ. Σίγουρα θα ανταμώσω εμένα!

-Δεν έχω να δώσω άλλο! Ως εδώ!

Εγώ το ξεκίνησα, εγώ το τελειώνω!

Παραιτούμαι…